Forum

I proponuję rozpocząć od "Mandylion", to wydawnictwo, od którego wszystko zaczęło się w gatunku "female fronted metal".

Ja tylko przypominam, że na całe lata przed tym, jak Gathering przyjęło wokalistkę, to mieliśmy takie zespoły jak Warlock z Doro Pesch czy Chastain z Leather Leone. Owszem, to był metal lat 80, niemający wiele wspólnego z klimatem doom (swoją drogą po uważniejszym przesłuchaniu "Mandylionu" słyszę, jak bardzo zainspirował on choćby "Enter" i "The Dance" Within Temptation), ale nadal zdecydowanie "cycki na wokalu". Że o thrashowym Holy Moses z Sabiną Classen nie wspomnę, a pierwsza ich płyta wyszła w tym samym roku, co "Majster od Tapet" 😛

PS Otwórzcie najtańszego winiacza, zróbcie dziurę w prześcieradle, złapcie w rękę kij od szczotki (albo zmajstrujcie jakiś inny zero budget cosplay) i włączcie Castle Rat.

Nie przepadam za klasycznym thrashem, stąd nieznajomość Holy Moses, do czego się przyznaję. Oprócz "The Big Four" z tego gatunku słuchałem trochę Kreatora, dużo Coronera (choć to nie czysty thrash, dużo bardziej rytmicznie połamana muzyka, niż choćby Slayer czy Meta) i w zasadzie tyle. Wolę ekstremę (różne odmiany deathu i blacku) oraz doom w naprawdę wielu kombinacjach (choćby klasyka w postaci trójki z Peaceville), ale metal z kobietami na wokalu to coś, co do dzisiaj mnie kręci, mimo że gatunek wrócił do niszy w podziemiu, a panie królują raczej w zespołach melodic death, metalcore'owych (choćby ukraiński Jinjer).
"Enter" WT to jedyna ich płyta, którą jestem w stanie zdzierżyć. Na debiucie mamy growle, zajebiste wokale Sharon, ciężkie, masywne riffy i prawdziwie doomowy klimat. Na kolejnych wydawnictwach poszli w kierunku napompowanego sympho metalu, a dalej to już radiowy rock się pojawił i kompletnie straciłem ich z radaru (podobnie jak Lacuna Coil, które po dwóch , świetnych gothic/doomowych longplayach, postanowili przekształcić się w potworka grającego radio friendly american nu metal/rock).
A tak w ogóle to mam nadzieję, że do Arch Enemy wróci Angela Gossow, a Szwedzi przypomną sobie, że kiedyś nagrali kopiące prądem jak elektrownia na warszawskich Siekierkach "Wages of Sin" i dające równie mocnego kopa "Rise of the Tyrant". Podczas rządów tej niebieskowłosej Niemki (chyba Niemki, nie chce mi się sprawdzać) Amotta dopadła twórcza dziura i przez 15 lat zjadał własny ogon.
P.S. Coroner wydał w tym roku, po 32 latach przerwy zajebisty album, naprawdę warto posłuchać, bo ten zespół nie nagrał słabej płyty, a mimo że panowie są w wieku przedemerytalnym, absolutnie nie rzępolą do kotleta i potrafią nieźle przyłoić, a pod kątem kreatywności to zawsze był zespół, który nie nudził słuchacza. Polecam.

Nie przepadam za klasycznym thrashem, stąd nieznajomość Holy Moses, do czego się przyznaję

Tak szczerze, to ja też nie. Powiem więcej: poza Metą, której też słucham w sporej mierze przez licealny sentyment do pierwszych płyt, nie przepadam za aż tak agresywna muzyką. Owszem, znam "greatest hits" 😛 zarówno wielkiej czwórki, jak i np. Testamentu, Overkill, Kreatora, Pantery (tak, wiem, to bardziej groove/southern) i temu podobnych, ale żeby jakoś się w to wgłębiać, to nie. Podobnie puszczę sobie czasami coś Death, Children of Bodom, Arch Enemy, a z nowszych kapel np. Cryptę (jeśli lubisz twórczość Schuldinera, to te laski są chyba jego nieślubnymi córkami 😉 ), ale to bardziej pojedyncze utwory z jutuba niż album od początku do końca. I zapewne wiele się w tym temacie nie zmieni. Wystarczy mi, że jako tako orientuję się, kto jest kim i co mniej więcej robi. I że wcale nie muszę ślepo klękać na kolana przed majestatem, bo ktoś powiedział, że trzeba. Otóż nie.

Przy czym absolutnie nie przeszkadza mi to pójść na odsłuch całych płyt Pink Floyd z winylu czy Marillion z laser discu w lokalnej instytucji kultury. I polecam takie okazje każdemu, kto tylko ma możliwość.