Znajomy z CR napisał mi: - Co do tego nowszego opowiadania, to całkiem zacne. Jednak nie mogę zrozumieć naszkicowanej przez Ciebie postaci (Mateusz bodajże) młodzieńca. Jego szaleńczy popęd na główną bohaterkę jestem w stanie sobie uzmysłowić w stu procentach. Ale nigdy nie zrozumiem, jak może tak łatwo rezygnować z tej bohaterki.
Żaden facet nigdy nie oddałby swojej zdobyczy. Albo ma się kogoś raz na zawsze albo nie ma się tej osoby wcale. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić kogoś jednocześnie tak nastawionego na jakąś kobietę i potem siedzącego sobie obok tej kobiety i słuchając, jak ktoś ją podrywa.
Kubo:
pono daw.; zob. ponoć - tak pisze Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie:
... Falka ją zwą. Od tego lata ze Szczurami jeździ. Też pono ziółko nieliche...
Ziółko nieliche, jak ocenił Tuzik, nie było wiele...
... Panie Czirne... Ja...
- Panie Nostitz! - przerwał ostro Hayn. - To pański pono krewny. Niechże więc pan sprawi, by się uciszył.
Reynevan dostał...
... rakietowym blaskiem - i zgasło! Polaków czad owej rakiety odurzył - - i pono nieprędko z głów sarmackich wywietrzeje!... Gdyż jest w naturze Polaków...
Krzysztofie, bardzo dziękuję za informację zwrotną. Cenię sobie taką postawę jak Twoja, a nie tych, którzy jedynie oceniają, a nie zostawiają śladu nawet komentarza.
Gdybyś jedynie był łaskaw wskazać, które elementy mojego przedstawienia tej historii są niewłaściwe, co należałoby zamienić? co rozbudować? a co wyrzucić?
Czy powiesz mi też, co Cię najbardziej zniesmaczyło?
Z pewnością chistoria jest niezła ale sposób w jaki jest opowiedziana to już zupełnie inna bajka , szczerze mówiąc znudziła mnie do tego stopnia że nie chcę nawet sprawdzać co jeszcze napisałaś , a to znaczy że zabilas wszystko nawet jeśli było coś warte . Pozdrawiam Krzysztof
Mateusz to napalony gówniarz i wiele tego napalonego gowniarstwa można mu wybaczyć. Zwłaszcza że tak naprawdę to Marta nim steruje. Ale Robert? Dżentelmen z odpowiednim słownictwem i ogładą i... też od razu idzie z Martą do toalety? Jest na tyle przebiegły i inteligentny, że wyciągnął informację na jwj temat od Mateusza i to w taki sposób, by ona o tym wiedziała. Że trafiła na przeciwnika co najmniej tak dobrego, a może i lepszego niż ona sama. Według mnie Robert powinien się nią bawić i podpuszczać tak, by to ona jego chciała, a nie on ją. A tymczasem...
Choć moim zdaniem - MOIM - on jek teraz moze powiedzieć, że dostala przedsmak i ma podstarać się bardziej. Może nawet teatralnie ją odrzuci i wzbudzi poczucie winy, że "postąpiła jak tania dziwka i tak będzie potraktowana, a mogła jak dama". Ale to już nie moja historia 😉
Trochę się przyczepie , początek to raczej do d... pisany na szybko i duże odstępstwo od wcześniejszych części i jak na mój gust szyte grubymi nićmi . Końcówka ok akcja fajnie się rozwijała trochę przesądzona fakt ale do przyjęcia . Zostaje jeszcze kwestia Ludmiły jak niemasz w planach pisać dalej to zakończenie .właściwie napisane jest tak jakbyś miał już zaczynać pisać następna część .
Agnesso, zgadzam się tym, że zbyt łatwo poszła z Robertem. Choć zapewne mężczyźni nie podzieliliby naszego poglądu 🙂
Niestety nie mam pomysłu, jak to można przeciągnąć (trochę i tak bałam się dłużyzn...)?
Podpowiesz? 🙂
A mi trochę przeszkadza ubiór Marty, niby drobny szczegół, ale razi mnie w każdym opowiadaniu. Spódniczka mini, pończochy, kozaki i stringi? Od razu mam przed oczami tirowke z grzybica pochwy. Wyglada wulgarnie, a nie elegancko. Ba, fioletowe stringi do czarnego stanika? Niech Marta zacznie nosić komplety, proszę...Stringi w ogóle nie są seksowne. Jest taki wybór seksownej bielizny... koronkowe body, gorsety, haleczki. Gdy kobieta ma więcej do ściągnięcia można lepiej zbudować napięcie, a Marta ma wszystko na tacy. Wystarczy się schylic i już można zobaczyć jej waginę w całej okazałości.
Ciekawa i nieco niespodziewana kontynuacja poszukiwań Marty - to na plus 🙂 Choć wg mnie nieco za łatwo poszła z Robertem w wiadomym celu 😛
Na minus - choćby powtórzenia - zaraz na początku "panie", a w trakcie tak charakterystyczne wyrazy, jak "manszety", "pomalowane", "rozedrgane" itp. Szkoda trochę, bo nawet pobieżna redakcja mogłaby to poprawić.
Mimo iż czekam na drugą część "Czasu grozy", to nie tracę nadziei na nową wersję "natarczywego biznesmena", np. w takiej postaci: po powrocie do pokoju Marta proszona jest o oparcie się o stół i podniesienie sukienki; obaj panowie napawają się widokiem, nieco dotykają i deliberują, który zabierze się za Martę jako pierwszy; ona z kolei z jednej strony jest oburzona takim traktowaniem, z drugiej strony nie może się doczekać i robi się coraz bardziej mokra
Opowiadanie ciekawe. Tylko słowo kuciapka zamieniłbym na inne. Używanie za każdym razem niezależnie od epoki, grupy społecznej tego samego słownictwa trochę razi sztywnością
Zaintrygował mnie komentarz P.T. "Constance", która napisała pod opowiadaniem: "...nie spotkałam się chyba jeszcze z tym, żeby zdecydowana większość historii była opowiedziana w dialogu zamiast w opisie". Także lubię tak skonstruowane utwory. Tak uzdolniony autor jak Indragor potrafi sprawić, aby to dialog, a nie opis zbliżenia był podniecający. To się da - jak widać - zrobić.
W sobotnich pogaduszkach Eweliny i Iwi są dwa wątki... o poczynaniach jakiegoś szefa wobec kobiet... i drugi, moim zdaniem, znacznie bardziej podniecający... o namawianiu przez Ewelinę przyjaciółki, aby przespała się z jej synem. Według "Constance" jest to "kompletnie nierealistyczne". Hm... myślę sobie, że ponieważ namawianie takie nie jest czymś zdrożnym, więc chyba jednak się zdarza. W każdym razie Indragor przedstawił to bardzo przekonywająco i jak zwykle „ku pokrzepieniu serc”.
@MrHyde, świetne podsumowanie opowiadania. Ostatnia część miała być właśnie taka, budząca nostalgiczne wspomnienia, refleksje, i sądząc po komentarzach, przynajmniej w jakimś zakresie mi się to udało. Dziękuję przeczytanie i podzielenie się wrażeniami.
Taka jest kolej rzeczy, że ludzie umierają. A z nimi ich wspomnienia. Wspomnienia taty, mamy, dziadków, pracioć i prawujków. Zostają nieliczne zdjęcia, czasami wzmianki prasowe i dokumenty, ale wspomnienia czasów sprzed naszej ery, odchodzą bezpowrotnie. Nieopowiedzianych, często wstydliwie albo z innych przyczyn skrywanych przed żonami/mężami, dziećmi i wnukami, nikt już nie opowie. A szkoda. Pocieszające jest tylko, że i nasz czas przeminie, a wraz z nim pamięć.
Zaiście nostalgicznie zakończyłeś serial o innym świecie.
Aha, jeszcze mi się podoba zdanie, że kiedyś młodzieź była inna - bardziej dojrzała. Lata były cieplejsze, żimy bardziej śnieżne i trawa bardziej zielona. Wychodzi na to, że przeszłość zawsze jest taka sama, to znaczy lepsza niż teraźniejszość.
Dziękuję za pierwsze dwa komentarze, oby nie ostatnie 😉
@Slav1975, opowiadanie jest całkowicie fikcyjne, chociaż pewne epizody opierają się na ogólnych wydarzeniach historycznych.
Serwis zawiera treści o charakterze erotycznym, przeznaczone wyłącznie dla osób pełnoletnich. Decydując się na wejście na strony serwisu Pokatne.pl potwierdzasz, że jesteś osobą pełnoletnią.
Pliki cookies i polityka prywatności
Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r (RODO). Potrzebujemy Twojej zgody na przetwarzanie Twoich danych osobowych przechowywanych w plikach cookies.
Zgadzam się na przechowywanie na urządzeniu, z którego korzystam tzw. plików cookies oraz na przetwarzanie moich danych osobowych pozostawianych w czasie korzystania przeze mnie ze stron internetowej lub serwisów oraz innych parametrów zapisywanych w plikach cookies w celach marketingowych i w celach analitycznych.
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w regulaminie serwisu.
starski · 2 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Kobiecość synonimem cipy? Umarłem ze śmiechu... Pochowajcie mnie na Wawelu.
Indragor · 2 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Takie tam przykładowe zamienniki do wyboru 😉
historyczka · 3 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Nie bardzo zrozumiałam Indragorze... jest "cipka", jest "kobiecość" a nawet "krocze"...
Indragor · 3 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Nie do mnie pytanie, ale...
kuciapka (1)
kuciapka (2)
kuciapka (3)
historyczka · 3 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Znajomy z CR napisał mi: - Co do tego nowszego opowiadania, to całkiem zacne. Jednak nie mogę zrozumieć naszkicowanej przez Ciebie postaci (Mateusz bodajże) młodzieńca. Jego szaleńczy popęd na główną bohaterkę jestem w stanie sobie uzmysłowić w stu procentach. Ale nigdy nie zrozumiem, jak może tak łatwo rezygnować z tej bohaterki.
Żaden facet nigdy nie oddałby swojej zdobyczy. Albo ma się kogoś raz na zawsze albo nie ma się tej osoby wcale. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić kogoś jednocześnie tak nastawionego na jakąś kobietę i potem siedzącego sobie obok tej kobiety i słuchając, jak ktoś ją podrywa.
historyczka · 3 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Niko - na jakie zamieniłbyś słowo - "kuciapka"?
historyczka · 3 godziny temu · "Czas grozy (I)"
Kubo:
pono daw.; zob. ponoć - tak pisze Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie:
... Falka ją zwą. Od tego lata ze Szczurami jeździ. Też pono ziółko nieliche...
Ziółko nieliche, jak ocenił Tuzik, nie było wiele...
... Panie Czirne... Ja...
- Panie Nostitz! - przerwał ostro Hayn. - To pański pono krewny. Niechże więc pan sprawi, by się uciszył.
Reynevan dostał...
... rakietowym blaskiem - i zgasło! Polaków czad owej rakiety odurzył - - i pono nieprędko z głów sarmackich wywietrzeje!... Gdyż jest w naturze Polaków...
historyczka · 4 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Krzysztofie, bardzo dziękuję za informację zwrotną. Cenię sobie taką postawę jak Twoja, a nie tych, którzy jedynie oceniają, a nie zostawiają śladu nawet komentarza.
Gdybyś jedynie był łaskaw wskazać, które elementy mojego przedstawienia tej historii są niewłaściwe, co należałoby zamienić? co rozbudować? a co wyrzucić?
Czy powiesz mi też, co Cię najbardziej zniesmaczyło?
Krzysztof · 4 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Z pewnością chistoria jest niezła ale sposób w jaki jest opowiedziana to już zupełnie inna bajka , szczerze mówiąc znudziła mnie do tego stopnia że nie chcę nawet sprawdzać co jeszcze napisałaś , a to znaczy że zabilas wszystko nawet jeśli było coś warte . Pozdrawiam Krzysztof
Annita · 6 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
„Kobieta wydała się być zmitygowaną”. Nowatorska konstrukcja...
historyczka · 9 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Ale to całkiem niezła historia 🙂
Nie zgadzam się, że teraz już "po ptakach" - z lubością "pogrzebię" w tym opowiadaniu. 🙂
Agnessa Novvak · 21 godziny temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
@Historyczko - teraz to już trochę po ptokach 🙂
Mateusz to napalony gówniarz i wiele tego napalonego gowniarstwa można mu wybaczyć. Zwłaszcza że tak naprawdę to Marta nim steruje. Ale Robert? Dżentelmen z odpowiednim słownictwem i ogładą i... też od razu idzie z Martą do toalety? Jest na tyle przebiegły i inteligentny, że wyciągnął informację na jwj temat od Mateusza i to w taki sposób, by ona o tym wiedziała. Że trafiła na przeciwnika co najmniej tak dobrego, a może i lepszego niż ona sama. Według mnie Robert powinien się nią bawić i podpuszczać tak, by to ona jego chciała, a nie on ją. A tymczasem...
Choć moim zdaniem - MOIM - on jek teraz moze powiedzieć, że dostala przedsmak i ma podstarać się bardziej. Może nawet teatralnie ją odrzuci i wzbudzi poczucie winy, że "postąpiła jak tania dziwka i tak będzie potraktowana, a mogła jak dama". Ale to już nie moja historia 😉
Krzysztof · 1 dni temu · "Weekend z Alą (VI)"
Trochę się przyczepie , początek to raczej do d... pisany na szybko i duże odstępstwo od wcześniejszych części i jak na mój gust szyte grubymi nićmi . Końcówka ok akcja fajnie się rozwijała trochę przesądzona fakt ale do przyjęcia . Zostaje jeszcze kwestia Ludmiły jak niemasz w planach pisać dalej to zakończenie .właściwie napisane jest tak jakbyś miał już zaczynać pisać następna część .
historyczka · 1 dni temu · "Czas grozy (I)"
Indragorze, moje pytanie chyba zdziałało cuda 🙂 Ktoś zamienił jedynkę na trójkę, a to już coś 🙂
historyczka · 1 dni temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Agnesso, zgadzam się tym, że zbyt łatwo poszła z Robertem. Choć zapewne mężczyźni nie podzieliliby naszego poglądu 🙂
Niestety nie mam pomysłu, jak to można przeciągnąć (trochę i tak bałam się dłużyzn...)?
Podpowiesz? 🙂
Ciri · 1 dni temu · "Kto mi zrobi dziecko? (I)"
A mi trochę przeszkadza ubiór Marty, niby drobny szczegół, ale razi mnie w każdym opowiadaniu. Spódniczka mini, pończochy, kozaki i stringi? Od razu mam przed oczami tirowke z grzybica pochwy. Wyglada wulgarnie, a nie elegancko. Ba, fioletowe stringi do czarnego stanika? Niech Marta zacznie nosić komplety, proszę...Stringi w ogóle nie są seksowne. Jest taki wybór seksownej bielizny... koronkowe body, gorsety, haleczki. Gdy kobieta ma więcej do ściągnięcia można lepiej zbudować napięcie, a Marta ma wszystko na tacy. Wystarczy się schylic i już można zobaczyć jej waginę w całej okazałości.
Agnessa Novvak · 1 dni temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Ciekawa i nieco niespodziewana kontynuacja poszukiwań Marty - to na plus 🙂 Choć wg mnie nieco za łatwo poszła z Robertem w wiadomym celu 😛
Na minus - choćby powtórzenia - zaraz na początku "panie", a w trakcie tak charakterystyczne wyrazy, jak "manszety", "pomalowane", "rozedrgane" itp. Szkoda trochę, bo nawet pobieżna redakcja mogłaby to poprawić.
Niemniej - czekam na ciąg dalszy 🙂
Jakub · 1 dni temu · "Kto mi zrobi dzidziusia? (II)"
Pod co tam idę? Czy po co tam idę? Literówka....
Janecki · 30 czerwca 2020 · "Slumsy. Marta i dyrektor [rework]"
Mimo iż czekam na drugą część "Czasu grozy", to nie tracę nadziei na nową wersję "natarczywego biznesmena", np. w takiej postaci: po powrocie do pokoju Marta proszona jest o oparcie się o stół i podniesienie sukienki; obaj panowie napawają się widokiem, nieco dotykają i deliberują, który zabierze się za Martę jako pierwszy; ona z kolei z jednej strony jest oburzona takim traktowaniem, z drugiej strony nie może się doczekać i robi się coraz bardziej mokra
Indragor · 30 czerwca 2020 · "Czas grozy (I)"
@historyczka, nie spodziewaj się wyjaśnienia od kogoś, kto daje jedynki dla jaj.
historyczka · 30 czerwca 2020 · "Czas grozy (I)"
Od zawsze zastanawiają mnie te skrajne głosy - jedynki. Rozumiem, że każdy ma prawo je postawić, ale tak bez jednego choćby słowa wyjaśnienia?
kuba · 29 czerwca 2020 · "Czas grozy (I)"
zastanawialem się nad poprawnością słowa "pono" zamiast "ponoć"..
Nik70 · 29 czerwca 2020 · "Czas grozy (I)"
Opowiadanie ciekawe. Tylko słowo kuciapka zamieniłbym na inne. Używanie za każdym razem niezależnie od epoki, grupy społecznej tego samego słownictwa trochę razi sztywnością
XeeleeFirst · 29 czerwca 2020 · "Nieco inny świat (II) — Sobota, rano"
Zaintrygował mnie komentarz P.T. "Constance", która napisała pod opowiadaniem: "...nie spotkałam się chyba jeszcze z tym, żeby zdecydowana większość historii była opowiedziana w dialogu zamiast w opisie". Także lubię tak skonstruowane utwory. Tak uzdolniony autor jak Indragor potrafi sprawić, aby to dialog, a nie opis zbliżenia był podniecający. To się da - jak widać - zrobić.
W sobotnich pogaduszkach Eweliny i Iwi są dwa wątki... o poczynaniach jakiegoś szefa wobec kobiet... i drugi, moim zdaniem, znacznie bardziej podniecający... o namawianiu przez Ewelinę przyjaciółki, aby przespała się z jej synem. Według "Constance" jest to "kompletnie nierealistyczne". Hm... myślę sobie, że ponieważ namawianie takie nie jest czymś zdrożnym, więc chyba jednak się zdarza. W każdym razie Indragor przedstawił to bardzo przekonywająco i jak zwykle „ku pokrzepieniu serc”.
Ola · 29 czerwca 2020 · "Życie lubi zaskakiwać - Noworoczne szaleństwa"
Opowiadanie na poziomie 🙂
kuba · 29 czerwca 2020 · "Czas grozy (I)"
chciałem dać Historyczce 10, współautorowi 5, ale średnia wyszła by zbyt słaba🙂 ciekawy pomysł i jak zawsze interesująco napisane...
Indragor · 29 czerwca 2020 · "Nieco inny świat (IV) — Dawno temu i nieprawda"
@MrHyde, świetne podsumowanie opowiadania. Ostatnia część miała być właśnie taka, budząca nostalgiczne wspomnienia, refleksje, i sądząc po komentarzach, przynajmniej w jakimś zakresie mi się to udało. Dziękuję przeczytanie i podzielenie się wrażeniami.
MrHyde · 28 czerwca 2020 · "Nieco inny świat (IV) — Dawno temu i nieprawda"
Taka jest kolej rzeczy, że ludzie umierają. A z nimi ich wspomnienia. Wspomnienia taty, mamy, dziadków, pracioć i prawujków. Zostają nieliczne zdjęcia, czasami wzmianki prasowe i dokumenty, ale wspomnienia czasów sprzed naszej ery, odchodzą bezpowrotnie. Nieopowiedzianych, często wstydliwie albo z innych przyczyn skrywanych przed żonami/mężami, dziećmi i wnukami, nikt już nie opowie. A szkoda. Pocieszające jest tylko, że i nasz czas przeminie, a wraz z nim pamięć.
Zaiście nostalgicznie zakończyłeś serial o innym świecie.
Aha, jeszcze mi się podoba zdanie, że kiedyś młodzieź była inna - bardziej dojrzała. Lata były cieplejsze, żimy bardziej śnieżne i trawa bardziej zielona. Wychodzi na to, że przeszłość zawsze jest taka sama, to znaczy lepsza niż teraźniejszość.
Tamara · 28 czerwca 2020 · "Iluzja"
Dziękuję za zwrócenie mi uwagi. Postaram się to szybko poprawić
Indragor · 28 czerwca 2020 · "Nieco inny świat (IV) — Dawno temu i nieprawda"
Dziękuję za pierwsze dwa komentarze, oby nie ostatnie 😉
@Slav1975, opowiadanie jest całkowicie fikcyjne, chociaż pewne epizody opierają się na ogólnych wydarzeniach historycznych.
Kto mi zrobi dzidziusia? (II)
Czas grozy (I)
Nieco inny świat (IV) — Dawno…
Iluzja
Weekend z Alą (VI)
Stary znajomy
To tylko online
Nieco inny świat (III) — Kac
...czyli punkt widzenia zależy od punktu…
Cierpienia niemłodej Wertherówny… (1/2)