Koniec pomiarów w ratuszu oznaczał dla mnie fajrant, acz do domu w P. było daleko. Jeszcze nie zdążyłem na dobre wyjechać z R., gdy dostrzegłem samotną kobietę też opuszczającą miasto, tyle że pieszo. Widocznie usłyszała warkot silnika, bo odwróciła się w moją stronę, machając intensywnie ręką. Młoda. Nie wszystkich podwożę; tyle się słyszy o różnych świrach… Ale zabranie kobiety wydaje się mniej ryzykowne, a rozmowa z kimś nieznanym zawsze urozmaica samotność na trasie i niejednokrotnie okazała się pouczająca. Zatrzymałem się i opuściłem szybę, licząc na pytanie typu: „Pan może do Dębna?”. Tym razem jednak machająca nic nie powiedziała, otworzyła przednie drzwi i wsiadła.

– Dokąd? – pytam.

– Pan jedzie.

To jadę. A ona milczy. Ale niedługo.

– Lubi Pan ruchać dziewczyny?

Dobrze, że nie miałem nic w ustach, bo bym się zakrztusił, a tak to tylko noga drgnęła na pedale; moja skoda zwolniła na moment. Przyjrzałem się pasażerce dokładniej.

Nic nadzwyczajnego. Normalnie ubrana. Ma jakieś dwadzieścia lat. Rozradowanymi oczami patrzy na mnie i uśmiecha się od ucha do ucha. Tylko te słowa nietypowe i brzmią trochę podejrzanie. Jakaś podpucha albo…

– A ty każdego nieznajomego o to pytasz?

– No! Bo ja lubię być ruchana. A najbardziej w pizdę.

Tu już byłem pewien – z jej umysłem jest coś nie tak. Słownictwo, ale i charakterystyczna wymowa. Już taką słyszałem; wskazuje na… zespół Downa? Jeśli tak, to lekki, bo oczy tylko minimalnie skośne. Uszy zdecydowanie małe. Za małe? Jak z taką rozmawiać?

– Na razie zapnij pas, bo karę zapłacimy. Umiesz? – Zejście na sprawy przyziemne i neutralne uznałem za rozsądne.

Zapięła.

– To dokąd jedziemy? – kontynuowałem bezpieczny temat.

Pasażerka jednak nie dała się zagadać.

– A wyrucha mnie Pan?

Zauważyłem, że to „Pan” wypowiedziała jakoś nietypowo, głośniej. Jakby dużą głoską, jeśli głoski, jak litery, mogą być duże.

– Może następnym razem – odpowiedziałem, by sprawę „ruchania” zakończyć. Wydawało mi się też bezpieczniej z takimi osobami nie dyskutować. – Powiedz, gdzie chcesz wysiąść.

– Dobrze.

„Dobrze” co? Cholera ją wie, co znaczy „dobrze”.

– Jak Panu na imię?

Kurczę… Zastanawiałem się przez chwilę, czy podać jej imię i czy prawdziwe, ale w końcu – co mi szkodzi? Nic złego nie robię, więc…

– Piotr. A tobie?

– Aneta. Ładnie nie?

– Tak, Anetko, bardzo ładnie.

– Właśnie! Bo taka Marzena jest brzydka.

– Nie lubisz Marzeny?

– Aha! Ale Sylwia jest fajna. I inne Panie. – Znów to duże „P”.

– Skąd znasz te panie? – Mnie jakoś duże głoski nie wybrzmiewają, nie mam takich zdolności.

– Pani Sylwia uczy nas malować i różne obrazy robić. Takie… bardzo różne. Ona mówiła, jak się nazywają, ale zapomniałam. Bierzemy chusteczki, farbujemy, zwijamy w kulki i potem naklejamy. Muszą być równiusieńkie! Albo nasiona różne; też naklejamy. Albo szmatki – odcinamy małe kawałki i naklejamy. Potem jest wystawa i Pani Sylwia nas chwali. A czasem pani dyrektor. A Pani Beata z nami gotuje, piecze i sałatki robi. Zawsze nam się udaje, tak mówi, bo jest miła. Ale ja wiem, że nie zawsze, bo czasem soli zapomnimy, albo piec spali. Jak jest coś spalone, to wina pieca, nie? Tak mówi Pani Beata. A znów Pani Krystyna puszcza nam różne filmy i gry na komputerze. Ale ja grać nie lubię, bo przegrywam. Pani Krystyna mówi, że to nic, bo nie zawsze trzeba wygrać, że przyjemność daje samo granie, ale nie mnie. Ja to bym chciała zawsze wygrywać. Tylko te ludziki nie chcą tak skakać, żebym wygrała. Tu!

– Gdzie?

– Tu!

– Co „tu”?

– Wysiadam.

Aaa! Zatrzymałem, Aneta wypięła się z pasa, otworzyła drzwi i wyskoczyła na zewnątrz. Zanim je zamknęła, obróciła się, nachyliła, obdarzyła mnie szerokim uśmiechem i powiedziała:

– Do następnego razu.

…

Przed zmierzchem dotarłem do domu. Wrzuciłem coś na ruszt i zacząłem studiować internet. Temat: „seks z osobą niepełnosprawną”. Prawo mówi, że to legalne jak z każdą inną osobą pełnoletnią. „Może stanowić formę terapii” – twierdzi autor nowo wydanej monografii. „Osoby niepełnosprawne umysłowo mają takie same potrzeby seksualne, jak osoby zdrowe” – zapewnia prof. Izdebski. Siedziałem przed monitorem do nocy.

Czy wspomniałem już, że życie uczy w najbardziej nieoczekiwany sposób? Dziś znowu mnie czegoś nauczyło. Kocham cię, życie!

…

Do R. los skierował mnie ponownie i to wcześniej, niż mogłem się spodziewać. Widocznie ratusz uznał, że moja firma jest konkurencyjna i zlecił mi przeglądy i serwis w następnych obiektach gminy: w jednej ze szkół i w Domu Samopomocy. Około południa witałem się już z panią dyrektor Domu w jej gabinecie.

– Pan zdaje sobie sprawę z tego, że u nas przebywają osoby umysłowo upośledzone? – zapytała mnie po wymianie pierwszych zdań na temat zlecenia.

– Owszem, zorientowałem się.

– Wie pan, jak z nimi postępować? Ogólnie należy zachować całkowity spokój, nie reagować na zaczepki. Agresywnych teraz nie mamy, ale niektórzy nasi podopieczni bywają uciążliwi. Nie stanowią fizycznego zagrożenia, ale mogą wyprowadzić z równowagi. Jak pan nie wie, co powiedzieć, proszę nic nie mówić. Uczymy ich niczego nie zabierać, ale narzędzia lepiej chować i zamykać; mamy kilku ciekawskich.

– OK, postaram się. Pracowałem już w DPS-ach.

– DPS-y to nie to samo. Tam ludzie są bardziej przewidywalni niż u nas. I zwykle fizycznie mniej sprawni niż nasi, a umysłowo bardziej.

Zszedłem na parter, odszukałem rozdzielnicę i zabrałem się do pracy. Robota była rutynowa, więc nie trwało długo, jak już mogłem wypisać protokóły. Obok kuchni, nazywającej się tu „PRACOWNIA KULINARNA”, była jadalnia. Usiadłem w niej przy stoliku i zacząłem wypełniać papiery. Nie byłem sam; między jadalnią a Pracownią kręciło się parę osób, którymi dyrygowała instruktorka. Zwracali się do niej: „pani Beato”. Zaraz… Beata? Czy nie takie imię wymieniła Aneta?

Potwierdzenie moich przypuszczeń nagle zmaterializowało się w drzwiach łączących Pracownię z jadalnią.

– Pan Piotr! Pani Beato, Pan Piotr obiecał mi, że dziś mnie będzie… kochał.

Kurczę pieczone w pysk!

– Na pewno, Anetko? Pan Piotr jest u nas pierwszy raz.

– Ale my się znamy! – Uśmiechnięta podeszła do mnie od tyłu i objęła, przytulając twarz do moich włosów.

– Pan Piotr teraz musi skończyć pracę. On wypisuje ważne dokumenty – odezwała się opiekunka Pracowni.

– Dobrze. Poczekam.

Pani Beata obdarzyła mnie przepraszająco-aprobującym uśmiechem i zagoniła podopieczną do prac kuchennych.

W gabinecie dyrektorki wspomniałem o Anecie.

– Tak, wiemy, że jest hiperseksualna.

– Wasza terapia jej pomaga?

– Ależ panie Piotrze! Nasz ośrodek wprawdzie zajmuje się pomocą osobom niepełnosprawnym, ale nie seksualnie. Pod tym względem – zapewniam pana – Aneta jest zupełnie sprawna. – Uśmiechnęła się złośliwie. – My staramy się, by nasi podopieczni nie byli wyrzutkami w innych dziedzinach. Uczymy ich współpracy z grupą i wdrażamy do samodzielności w podstawowych sprawach. To są duże dzieci; wyglądają na dorosłych i świat, prawo ich tak postrzegają, ale mają umysłowości przedszkolaków. A czasem nawet nie… Aneta na tle grupy jest orłem.

– Mieliście z nią jakieś kłopoty?

– Boimy się tylko, żeby ona nie miała. Bo wie pan, co by się działo, gdyby zaszła w ciążę? Dajemy jej pigułki antykoncepcyjne, ale jak jej nie upilnujemy…? Strach pomyśleć!

– No i choroby weneryczne, AIDS…

– No właśnie! Na szczęście na razie jest zdrowa. Jak długo? Jakby się zaraziła… Brr! Byłby problem!…

– A nie można jej jakoś wytłumaczyć…? Nazwała ją pani orłem.

– Pan żartuje! Jakby takim jak ona można było coś wytłumaczyć, toby do nas nie zostały skierowane. Dla niej życie jest proste, a seks to jedyna radość. Warunki rodzinne… Nie wolno mi o nich mówić, ale jej roześmianą twarz możemy zobaczyć tylko wtedy, gdy o nim myśli. Byłam na szkoleniu i wyjaśniono nam, żeby w żadnym razie tego nie tłumić. Że to ludzkie, kompensata itd.

Podpisała protokóły. Pożegnaliśmy się i wróciłem na dół.

Zabrałem skrzynkę narzędziową i przed drzwiami ujrzałem uśmiechniętą, ubraną do wyjścia Anetę.

– Jedziemy – ni oświadczyła, ni spytała.

Przypomniałem sobie radę pani dyrektor: „Jak pan nie wie, co powiedzieć, proszę nic nie mówić” i nic nie powiedziałem, jednak to też zabrało kilka sekund. Przez tę zwłokę zza drzwi Pracowni Kulinarnej wychyliła się pani Beata i przywołała mnie gestem.

– Panie Piotrze! Wiem wszystko – powiedziała cicho. – Niech pan robi, co pan uważa. Ale proszę być odpowiedzialnym za dwoje. – Wręczyła mi dyskretnym ruchem dwie prezerwatywy. – Jakby co – dorzuciła i wróciła do podopiecznych.

Ruszyliśmy. Ja za kierownicą, a Aneta obok.

– To gdzie będzie mnie Pan ruchał?

Znów to duże „P”. Niemal o nim zapomniałem.

– Dlaczego mówisz „ruchał”, chociaż w kuchni mówiłaś „kochał”?

– Panie nie pozwalają mi mówić „ruchać”; mówią, że trzeba mówić ładnie. A ładnie, to „kochać”. Ale przecież to nie to samo, nie? Ksiądz każe kochać Boga, ojca i matkę, a przecież nie będę ich ruchać. A matka – czy ona mnie kocha, jak nie rucha? Bo ojciec to… kocha?

Co znaczy ta pytająca intonacja? Czyżby ojciec ją gwałcił? Kazirodztwo?

– Czy mówiłaś z paniami w Domu o ojcu? Że cię kocha?

Cisza.

– To gdzie? – spytała po dłuższej chwili.

– Gdzie co?

– No gdzie mnie będzie Pan ruchał?

Kurczę, kto tu jest niesprawny umysłowo? Już drugi raz nie doceniłem jej jednokierunkowej logiki.

– A gdzie byś chciała? Może u ciebie?

– U mnie nie.

– To gdzie?

Chwila ciszy, a potem:

– Jeden pan to mnie zawsze rucha Pod Gontami. Mają tam łóżka. Miękko, nikt nie przeszkadza i może mnie długo ruchać. Inni to różnie; w aucie, w lesie… ale latem. W różnych domach i magazynach. Jeden na przystanku.

– Na przystanku?

– Bo padało, a tam daszek.

– A ty lubisz długo?

– Bardzo! Ale w pizdę albo w dupę. Bo w ryj to różnie. Czasem się duszę albo rzygam i wtedy nie.

– Dlaczego mówisz „ryj” a nie „buzia” lub „usta”?

– Panowie tak mówią. Bo usta i buzia są do jedzenia i mówienia, a do ruchania jest ryj.

– A dupa jest do srania – powiedziałem odruchowo.

– No! To jak mówić?

– Można „w żopu”.

– Co to jest?

– Dupa po rusku.

– O, to Pan mnie wyrucha w żopu?

Przyznam się, że bezpośredniość Anety w zakresie toczenia rozmowy o sposobach… no dobra, niech będzie na jej – ruchania – spowodowała, że członek (czy nie powinienem pozostać w Anetowej manierze i powiedzieć „chuj”?) mi zgrubiał, a ja na serio zacząłem wymyślać, gdzie by ją… wyruchać. W ramach terapii, oczywiście. Nie kłam – obsztorcowałem się. W ramach smakowania życia w różnych jego przejawach.

– A chcesz?

– Pewnie! Ale potem w pizdę.

– Stoi. – Gdy to wypowiedziałem, przyszło mi do głowy, że w równym stopniu co umowa, stoi mi członek. – Jedziemy Pod Gonty. – Na dworze było chłodno, a ja koca ani żadnej plandeki nie miałem, więc las nie wchodził w rachubę. Ale z drugiej strony, byłoby nowym doświadczeniem leżeć na niej na ściółce, szyszki jej się wbijają w dupę i w plecy, a… No właśnie, a igły nie tylko w jej cipę, ale i w mojego kutasa. BDSM w dwie strony, a ja lubię w jedną.

Facet w recepcji Pod Gontami widać nie pierwszy raz miał przed sobą taką parkę. Bez ceregieli oświadczył: „Pięć dych za pierwszą godzinę”, pobrał, wydał klucz od szóstki i nawet się za nami nie obejrzał.

Aneta wszedłszy, zakręciła się niezdecydowanie i wypróbowała materac gwałtownym przysiadem.

– Najpierw się umyjemy. Ja ciebie, a ty możesz mnie – wyjaśniłem. Przynajmniej umyję ją starannie. – Ale najpierw się wysikaj i wysraj. – Celowo używałem jej słownictwa. „Jak wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one”. Przygoda poznawcza, smakowanie folkloru itd.

– Ale mi się nie chce.

– Spróbuj. Nie chcę w żopie natknąć się na gówno. Wysraj, co się da.

Po myciu pokazałem na łóżko. Położyła się na plecach i rozwarła uda.

Okraczyłem ją 69 i zacząłem lizać wokół cipy. Podchodziłem coraz bliżej i byłem ciekaw, co dalej. Weźmie chuja (folklor!) do ryja? Po minucie wzięła. Dobra nasza! Odwdzięczyłem się zassaniem cypelka łechtaczki. Wygięła się z rozkoszy. Zaczęła przyspieszać. Już chciałem powiedzieć: „wolniej”, obawiając się, że doprowadzi mnie do zbyt szybkiego wytrysku w tak prosty sposób (a przecież obiecałem jej w żopu i w pizdę; to miał być tylko wstęp), ale nie – po minucie lizania ruchy jej dupy stały się rytmiczne, łechtaczka usztywniła się i po kolejnej półminucie Aneta kwiknęła, siknęła i w rytmicznych spazmach, którym towarzyszyły głośne stęki, wspomagana moją ręką na wargach sromowych (jak je też Aneta nazywa?) i łechtaczce przeżywała swój pierwszy ze mną spazm. Co ciekawe, nie wypuściła chuja z ryja, więc i ja omalże nie doszedłem; uratowało mnie wyrwanie kutasa z jej buzi w ostatniej możliwej chwili. Ależ byłem gruby i napalony! Nic mnie tak nie podnieca, jak kobiecy głośny i mokry orgazm.

Odwróciłem ją na łóżku i wymusiłem pozycję na pieska. Palcem wypróbowałem tylny otwór. W żopu. Splunąłem. Szkoda, że nie mam lubrykantu.

Ale nie było źle. Widać, że nie raz doświadczała takiego ruchania. Była niezbyt wąska i nawet trochę śliska. Może wciąż napalona? Dwa palce… Zmieściły się, a Aneta wypięła się ze zrozumieniem i może z przyjemnością. Nałożyłem nawilżaną prezerwatywę i podjąłem próbę wejścia. Udało się! Od wyszarpnięcia chuja z jej ryja minęły dwie minuty, więc było OK, inaczej bym od razu trysnął, bo ten rodzaj seksu bardzo mnie rajcuje. Jej żopa była w sam raz – w sam raz ciasna i w sam raz wygięta. O kurczę! Widocznie ją ktoś szkolił, bo sama na pewno nie nauczyła się zaciskania zwieracza przy moim ruchu w głąb i poluźniania przy wycofywaniu. Ten odruch jest nienaturalny i musi być wyuczony. Za to moje doznania były super. Dawno nie zaznałem takiego artyzmu! „Gdzie Paryże, gdzie Szanghaje, w Polsce lepiej dupy daje”… taka prowincjonalna Aneta.

Nie dało się dłużej wytrzymać. Zlałem się z taką przyjemnością, jak już dawno nie. Pogłaskałem trochę jej krocze (łechtaczka była wciąż sztywna!) i opuściłem żopę.

– I co? – spytała.

– Chwila przerwy – odpowiedziałem. – Panowie nie mogą tak raz za razem.

– Ale ja mogę. Obiecał Pan ruchać mnie w pizdę.

– Za chwilę.

– Nie! Chcę teraz!

Terrorystka psiakrew. „Jak nie wiesz, co powiedzieć…”

– No dalej! – pogoniła mnie niecierpliwie.

Obróciła się do mnie. Wzięła chuja do… ryja. Najpierw oblizała go z resztek spermy, potem zaczęła go pobudzać ręką i wargami. Po chwili zadecydowała, że widocznie wystarczy (ja też ze zdziwieniem stwierdziłem, że już da się go użyć; w tym pięcioleciu jeszcze żadnej to się nie udało w tak krótkim czasie), ułożyła się na plecach i usiłowała mnie na siebie wciągnąć. Pomogłem jej. Dłonią wprowadzała kutasa w siebie. Nie zabrała ręki i ta w połączeniu z jej wargami głaszczącymi żołądź zrobiła mnie wystarczająco sztywnym, by mogła wprowadzić mnie całego.

– Poczekaj. – Wycofałem się. – Prezerwatywa.

– Niech Pan się nie boi. Pani Beata i Pani Sylwia pilnują, żebym brała tabletki. Mówią, że dzięki nim mogę bezpiecznie się ruchać. Inaczej byłaby ciąża i dziecko, a ja musiałabym mieć przerwę. Wiele miesięcy. A ja nie chcę przerw. Ja chcę się ruchać codziennie. Wiele razy dziennie. Ale mało kto chce mnie ruchać. Dlaczego? Przecież to takie przyjemne!

Nałożyłem prezerwatywę, wszedłem w Anetę ponownie. Miała rację – to było przyjemne. Do ekstazy wytrysku było bardzo daleko, ale nie było źle. Było mi nawet dobrze. Miałem uzasadnioną nadzieję, że długo będzie mi dobrze. Coraz lepiej.

Wsparłem się na jednej ręce, odgiąłem tors ku górze, a drugą zacząłem miziać guzek jej łechtaczki i okolice. Ślina nie była potrzebna. Kutasem wciąż suwałem w jej piździe –  powoli, ale rytmicznie. Aneta zsynchronizowała swoje ruchy i wzdechy z moimi posuwami. Trochę mi było niewygodnie, podpierająca ręka zmęczyła się, więc chwyciłem jej dłoń, pośliniłem i położyłem nad moim chujem. Nie załapała, o co mi chodzi, więc zacząłem jej palcami masować to, co dotąd masowałem ja. Opadłem na obie ręce.

No dobrze, teraz zrozumiała. Głaskała tam siebie, ale i mnie; częste wycieczki jej palców w kierunku mojego członka były wspaniałe. Żeby tylko prezerwatywy nie zsunęła! Ale ufajmy pigułkom!

Sprawa posuwania (czy ruchania, jak powiedziałaby Aneta) postępowała raźno i po pięciu minutach byłem już całkiem sztywny. I całkiem duży, co wróżyło dużą przyjemność. W przyszłości, za jakieś dziesięć minut. Nie pamiętam, kiedy tak szybko się zregenerowałem, może jak miałem dwadzieścia lat.

Aneta nie potrzebowała dziesięciu minut. Po trzech jej ciało zamarło, zrobiło się nagle bardzo mokro, jej usta wydały krzyk, a potem wyrzucały słowa: „jeb, jeb, jeb…” w rytmie kolejnych drgawek. Gdyby poczekała z tymi efektami jeszcze jakieś trzy minuty, tobym jej towarzyszył, a tak to tylko przyglądałem się jej roześmianej twarzy, słuchałem słów aprobaty i cieszyłem się z masażu kutasa pochwą i palcami. Opadłem na nią całym ciężarem. Niektóre lubią być przyciśnięte. Ona chyba też lubiła, bo długo trwało, zanim skończyła. Potem leżeliśmy oboje, ja na niej, i było mi dobrze. Wyszedłem z cipy. Prezerwatywa zrolowała się, ale nie spadła z żołędzi, więc jej w tym pomogłem. Wstałem z łóżka napalony i niezaspokojony od kwadransa. Obróciłem ją; leżała teraz w poprzek łóżka, a głowa zwisała poza materacem.

– No, teraz Anetko odwdzięczysz mi się. Ja lubię zlewać się w ryj.

– Pan zdejmie gumę. Z gumą rzygam.

– Zdjąłem. A ty połknij wszystko.

Nie zaprotestowała. Otworzyła się szeroko, a ja wszedłem aż do końca. Zaraz wysunąłem, nie chcę przecież jej udusić, a niektóre źle reagują, gdy żołądź podrażni migdałki. Ale nie Aneta. Ta całkiem spokojnie dawała się rypać w gardło. Chciała pomóc mi rękami, ale zaprotestowałem:

– Tylko ryj, Aneto. Jak możesz, to przełykaj w chujem w gardle.

Tego nie umiała, ale i tak było nieźle. Nie dławiła się, ale też nie wystawiałem jej możliwości na zbyt ciężką próbę.

– Obejmij go wargami, ale nie gryź, broń Boże.

No tak, w ten sposób to jeszcze kilka minut i już…

Aby zwiększyć swoją przyjemność pomiętosiłem jej piersi. Sutki stwardniały. Sięgnąłem do łechtaczki. O! Wcale nie zmiękła. Zabrałem trochę śluzu z warg i przeniosłem wyżej. Zintensyfikowałem masaż.

Nie trwało długo, najwyżej dwie minuty, jak w reakcji na moje działanie wzięła się za rytmiczne podnoszenie dupy i wyginanie kręgosłupa. Po przyspieszaniu ruchów zorientowałem się, że za chwilę dojdzie. Jejku! – istny demon seksu! W pewnym momencie zaczęła machać rękami, jakby była wiatrakiem lub kajakarką na finiszu olimpiady. Dupa znów zadrgała spazmatycznie i wtedy objęła moją i przyciągnęła do swojej głowy zwieszającej się z krawędzi łóżka. W efekcie wchłonęła mi całego, aż po mosznę. Zakneblowana buzia nie mogła wydawać żadnych dźwięków, więc zaledwie stękała przez nos. Gwałtowne wygiby ciała przeniosły się na głowę i gardło, więc i ja doszedłem po raz drugi. Zapewne spermy już nie było tyle, ile w poprzednim wytrysku, ale Aneta wytrwała dzielnie do końca i dopiero wtedy odsunęła mnie nieco, by nabrać powietrza. Nie sprawdzałem, czy połknęła; w tak głębokim wsadzie nie mogła wypluć.

Muszę powiedzieć, że byłem trochę wymęczony. A zwłaszcza mój kutas. Ale było warto! Oględnie mówiąc.

Rozdzieliliśmy się. Ułożyłem dziewczynę w wygodniejszej pozycji, a sam dosiadłem się na łóżko.

– Już koniec? – powiedziała zawiedzionym głosem. – Ja chcę jeszcze…

Uśmiechała się od ucha do ucha.

…

Po kwadransie oddawałem klucze od szóstki.

– Musicie wymienić pościel i wysuszyć materac – oznajmiłem recepcjoniście, dokładając drugie pięćdziesiąt złotych.

Nie skomentował.

Podrzuciłem Anetę tam, gdzie przedtem, i myślałem, że to koniec przygody z folklorem R. Myliłem się.