Ilustracja: Melody_ART

Wiolonczelistka

12 listopada 2024

19 min

Opowiadanie jest oparte na motywie @Rascal z komentarza (2024-09-20) do tekstu @Maciejki Rafał i mama.

Kurtyna w Wielkiej Sali Koncertowej unosiła się, odsłaniając tonącą w mroku widownię. Odezwały się brawa, które zgęstniały, gdy na podium wszedł maestro Koczanowski. Dotarł na swoje miejsce, odwrócił się do mnie prawą połą fraka i zgiął w ukłonie.

 


 

Kwartał wcześniej

 

Ściany sali prób sekcyjnych otaczały nas kręgiem szarego grafitu. Maestro stał wyprostowany i spoglądał na mnie z dezaprobatą.

– Nie wierzę, że to jest wszystko, na co panią stać.

Od tego przesłuchania zależał mój angaż do jedynej liczącej się w województwie i jednej z trzech najbardziej cenionych w kraju orkiestr symfonicznych. Bardzo chciałam go dostać.

– Maestro, co powinnam poprawić?

Fama głosiła, że Koczanowski, dyrygent i zarazem dyrektor orkiestry, jest niczym trener. Kilkoro muzyków wypowiadało się o jego metodach z najwyższym uznaniem, acz o szczegółach milczeli.

– Technika nie jest zła, ale tylko pudło ma być drewniane, a nie pani! Wiolonczela to instrument o lirycznym, pełnym dźwięku. Stworzony do grania uniesień. Ma pani kochanka?

Zamurowało mnie. Jak śmie stawiać takie pytanie?

– Ależ maestro…!

– Pytam, czy ma pani kochanka?

– A jeśli nie?

– To by wiele wyjaśniało. Pytała pani, co poprawić. Proszę sobie wyobrazić, że nie drewno ma pani między nogami, ale uwielbianego mężczyznę. Że nie smyczek trzyma pani w dłoni, a fallusa ukochanego. Że gra pani na jego uczuciach, rezonuje z nimi w orkiestrowym fellatio. Wprawdzie towarzyszy wam orkiestra, ale nie widzi jej pani, bo wiolonczela jest przed nią. Widownia kryje się w mroku; również niewidoczna. Jest tylko on i pani. Od początku! Proszę wydobyć z instrumentu TEN ton. No już!

Nie drgnęłam. Próbowałam to sobie wyobrazić i oblałam się rumieńcem. Z Adamem jeszcze nie współżyliśmy; nasz związek był powijakach. Wprawdzie wiedziałam, że chętnie by go skonsumował i to w jakiś chyba nie do końca waniliowy sposób, ale odkładałam to na później. Od tygodni przygotowywałam się do tego dzisiejszego przesłuchania i harowałam jak wół, ćwicząc po 12 godzin dziennie. Czyżbym popełniła błąd? Bo nawet nie miałam czego sobie wyobrażać…

– Eee… Jaki ton, maestro?

Zniecierpliwiony machnął ręką jak batutą. Jakby uruchamiał sekcję smyczkową w czwartej minucie Adagio ma non troppo Koncertu wiolonczelowego h-moll Dvoraka.

Cisza trwała tylko krótką chwilę. Czyżby Koczanowski słyszał, co myślę?

– Wie pani, co oznacza adagio w balecie?

Balet znałam tylko po łebkach.

– Eee… Powolny taniec…?

Sflaczał w geście beznadziei.

– Owszem, liryczny taniec solistki z partnerem. So-list-ki! Pani jest solistką, wiolonczela partnerem. Proszę tak przećwiczyć tę partię. Na kiedy się umawiamy?

A więc jeszcze mnie nie odrzucił!

– Może za tydzień…?

– Zdąży pani? Dobrze, proszę zadzwonić po niedzieli. Do widzenia.

– Maestro! Ale jak ćwiczyć?

– Nie mam teraz czasu. Proszę wziąć kochanka – podkreślam: kochanka – między nogi jak wiolonczelę i grać na nim. Niech wydaje liryczne, mocne dźwięki. Naprawdę nie mam już dziś czasu. Jak pani chce dokładniejszych instrukcji, proszę zadzwonić jutro, pojutrze.

Opuścił salę wraz z ostatnim słowem.

 

Gdy wybiegłam z budynku i odblokowałam smartfona, okazało się, że jest wiadomość od Adama:

Jak poszło?

Zadzwoniłam do niego.

– Cześć. Źle poszło. Wygląda na to, że musisz mi pomóc. Kiedy możesz przyjść… – Przypomniałam sobie, że dziś rodzice przyjmują znajomych, a ja nie będę im psuć wieczoru moim łzawym nastrojem. Nie miałam wyjścia. – Albo nie. Ja przyjdę. Jesteś u siebie?

Adam mieszkał sam w wynajmowanej kawalerce.

– Właśnie wracam. Przychodź, kiedy chcesz.

Ja, „panienka z dobrego domu”, wpraszam się do chłopaka! Mało – z taką sprawą!

To mi uprzytomniło, jak bardzo jestem zdesperowana.

 

– Wyjawisz wreszcie, co ci ten Koczanowski powiedział? – spytał Adam, gdy, popłakując, żaliłam się na fiasko przesłuchania.

– Że mam ćwiczyć. Mam wziąć kochanka między nogi i…

Zamilkłam, bo nie wiedziałam, jak Adam to przyjmie.

– Oookeeej – powiedział z namysłem. – Jaki masz plan?

Nie miałam żadnego.

– Dobra. – Obserwując mój stan zagubienia, przejął inicjatywę. – Na wiolonczeli znam się tak, jak ty na biotechnologii, ale o tym, co dziewczyna ma robić z facetem między nogami, trochę wiem. Zdasz się na mnie?

Nie miałam wyjścia.

– No – odmruknęłam, pociągając nosem.

– Więcej entuzjazmu proszę! Nie jesteś tu za karę, tylko żeby zawalczyć o swoją, a może naszą, przyszłość.

Otarłam oczy i zdobyłam się na uśmiech.

– Si, maestro!

– Zdejmuj dżinsy.

Nie tak to sobie wyobrażałam.

– Nie!

– Słuchaj! Na grze się nie znam, ale na koncertach bywałem. Na symfonicznych też. Nie widziałem tam żadnej wiolinistki w dżinsach. Jak nie przyszłaś do mnie w sukni ani spódnicy, to wyskakuj ze spodni. W spodniach do niczego nie dojdziemy.

Z ociąganiem, ale zdjęłam.

Adam obciął mnie z zainteresowaniem.

– Nosisz biustonosz?

– Oczywiście!

– To zdejmuj.

– Dlaczego?

– Miałaś zdać się na mnie. Nie gracie przecież w rękawiczkach. Czucie jest ważne.

– A ty?

– Co ja?

– No ty. Co masz pod koszulą?

– Proszę bardzo.

Zdjął i koszulę, i podkoszulek. Pierwszy raz zobaczyłam jego tors. Był bardzo męski. Odpowiednio owłosiony i kończył się płaskim brzuchem na granicy paska levisów. Właśnie!

– Ja zdjęłam spodnie. Jak równość, to równość.

Rozpiął klamrę, zsunął ekler, a potem nogawki. Został w samych bokserkach. Nogi też miał ładne; proste i mocne.

Odwróciłam się do niego plecami, rozpięłam guziki bluzki, zsunęłam ją z ramion i zdjęłam biustonosz.

– Hola! Miała być równość! – zaprotestował, gdy wkładałam bluzkę na powrót.

Bluzka została więc na krześle obok reszty mojej garderoby. I butów, bo po zdjęciu dżinsów stałam boso. Teraz najtrudniejsze: „Muszę się chyba odwrócić…?”.

Zrobiłam to, zakrywając piersi dłońmi. Zobaczyłam u Adama grymas niezadowolenia. „A co, miało się ochotę na striptiz?”

– To chodź i siadaj mi na kolanach.

Zatrzymałam się w pół kroku do krzesła, na którym przede mną siedział.

– Tak po prostu?

– Potraktuj to jako… etiudę. Chyba tak to nazywacie?

Bokserki miał wybrzuszone, a ja nie miałam ochoty, by masował mi… Choć musiałam przyznać, że na ten widok i u mnie coś obrzmiało.

Usiadłam tyłem do niego. Drugą z tego korzyścią było to, że mogłam przestać zakrywać piersi.

O ja głupia! Przecież powinnam przewidzieć, że zamiast moich dłoni wylądują na nich jego!

Zażądał:

– A teraz powiedz, co dalej.

– Przecież to ty twierdziłeś, że wiesz!

– Spokojnie. Pamiętaj, że ćwiczymy do drugiego przesłuchania. Pytam o rady Koczanowskiego. Przerwałaś na „i…”, więc coś tam było więcej.

„Naprawdę muszę mu to powiedzieć?”

– Mam sobie wyobrażać, że… – „Czy zdołam to wykrztusić?” – …że trzymam fallusa. Że to smyczek… Że gram na uczuciach… w orkiestrowym fellatio!

Uff. Dałam radę, ale ostatnie słowa już wykrzyczałam w strachu… że w ostatniej chwili stchórzę.

– Ostry ten twój maestro. W takim razie musimy się przenieść na kanapę, bo tu się tak nisko nie obsunę, byś mogła go wziąć w rękę.

Niemal mnie zrzucił i przesiadł się.

„Naprawdę sądzi, że to zrobię?”

Zbliżyłam się niezdecydowana, a gdy się odwróciłam i zastanawiałam się, czy jestem gotowa na tę „etiudę”, najwidoczniej zdążył zsunąć bokserki. Złapał mnie za biodra i pociągnął. Usiadłam… I wtedy ujrzałam… Prężył się w męskiej krasie, więc żeby zapobiec wsunięciu… go… we mnie, chwyciłam w garść i odsunęłam. Dokładniej: odgięłam do pionu. Musiałam użyć trochę siły.

Adam wrócił dłońmi na me piersi, przez co poczułam, jak nabrzmiały mi brodawki. Robił palcami okrężne ruchy, czasem ściskał trzema palcami, a czasem tylko potrącał jednym, co przypomniało mi, że wiolinistom zdarza się brzdąkać na strunach swoich instrumentów jak gitarzystom. My też tak robimy… Na przykład w utworach Kanchelego i Weinberga.

„Ale co to? Chyba liże mój kark…?”

Nie powiem, było to przyjemne.

„Ciekawe, jak by się grało językiem?…” Oczywiście to niewykonalne, struny są zbyt twarde, napięte i cienkie. Język prędzej by…

„Och… Jak przyjemnie”.

Dotarł za moje ucho.

„Och!…”

Teraz Adam zassał koniuszek… Chyba jęknęłam, tak mi było fajnie.

Wracając do gry językiem… No tak, Adam GRAŁ językiem! A jego fallus jest przecież gruby, sztywny i twardy. Naprężony jak struna. Nawet bardziej niż przed chwilą. Dlaczego więc niektóre biorą… go… w usta, a strun nigdy nikt?

Odgięłam go ku nogom i puściłam. Odskoczył jak sprężyna i uderzył mnie w podbrzusze.

„Auć!”

Trochę zabolało.

Przypomniało mi się pytanie, które na ostatnim roku kolega zadał profesorowi, czy struna pękając, może zranić. „Na koncercie to się jeszcze nie zdarzyło” – odpowiedział. Ale przecież jak uderzy…?

Nie będę więcej tego próbować z jego „struną”. Ujęłam ją ponownie. Ruch ten spowodował, że dziurka się powiększyła, ukazując… drugą dziurkę.

Adam, ssąc płatek prawego ucha, palcami pocierał i pociągał lewe.

„Och!”

Też pociągnęłam. Fallus napęczniał mi w dłoni, a wierzchnia dziurka rozciągnęła się i wyskoczyła z niej żołądź.

W odpowiedzi ścisnął mi sutek.

Odczucie przyjemnego bólu rozlało się po całej piersi. Wpatrywałam się…

„…że nie smyczek trzyma pani w dłoni, a fallusa ukochanego. Że gra pani na jego uczuciach, rezonuje z nimi w orkiestrowym fellatio”.

Pierwsze, czego mnie nauczono w szkole muzycznej, to nie patrzeć na instrument w czasie gry. „Struny i smyczek musisz czuć, nie widzieć! Zjednocz się z nimi, a wzrok zachowaj na obserwowanie partytury i dyrygenta” – powtarzał profesor.

Tu partytury nie było. Zamknęłam powieki, usiłując przywołać przed oczy nuty Koncertu wiolonczelowego Dvoraka.

Widocznie coś poszło nie tak, bo nagle się zorientowałam, że wokół mnie trwa nie tylko cisza, ale i bezruch.

Adam się uniósł, więc i ja musiałam stanąć. Delikatnie odsunął mnie na bok.

– Dobra! Pierwsze koty za płoty. Chyba wiem, co zrobiliśmy źle. Koczanowski kazał ci sobie wyobrazić orkiestrowe fellatio. Jaki znasz najbardziej erotyczny kawałek na wiolonczelę?

– Erotyczny!?

– No!

– Nigdy tak o mojej muzyce nie myślałam.

– I właśnie to dostrzegł w tobie Koczanowski. Musisz zacząć tak myśleć. To co mam włączyć?

Popadłam w namysł, przemykając myślą nad znanymi mi utworami.

 

Moja determinacja sprowadziła mnie do kawalerki następnego popołudnia. Wiedziałam, że muszę dużo ćwiczyć, żeby zadowolić dyrektora.

– Rozmawiałem z twoim maestrem – przywitał mnie Adam. – Fajny facet. Nie wiedziałem, że wśród artystów są tacy, z którymi można się dogadać i nawet ich zrozumieć.

Opadłam na kanapę.

– Ty? I co takiego zrozumiałeś?

Pominął moją kpinkę i przeszedł do sedna:

– Oświadczył, że wszystkie instrumenty muzyczne zostały stworzone dla mężczyzn. Wszystkie partytury aż do XX wieku były pisane z myślą o nich. Stąd i wiolonczelę bierze się między nogi, co jeszcze sto lat temu dla dam było nie do pomyślenia. Dlatego każdy muzyk podczas koncertu musi czuć się mężczyzną. Na szczęście dla wiolonczelistek, dodał, wiolonczela tylko w języku polskim ma rodzaj żeński, bo w istocie powstała w Italii jako mężczyzna: violoncello ma rodzaj męski. Spytałem, jak to się przekłada na zalecane przez niego „orkiestrowe fellatio”. Zaśmiał się z zadowoleniem i powiedział: „Więc zwierzyła się panu? To dobrze, że ma z kim ćwiczyć”. A kiedy zapytałem o konkrety, odparł: „Przecież powiedziałem: musi dominować. Wycisnąć z instrumentu siódme poty i cieszyć się każdym drgnieniem napiętych strun, by w finale doprowadzić do obopólnego spełnienia. Instrument nie gra na muzyku, tylko odwrotnie”.

– I ty to rozumiesz?

– Niestety tak. Dziś będzie zamiana ról. Będziesz grać na mnie.

– Znaczy… Jak…?

W odpowiedzi z komentarzem: „Żebyś się nie bała, że spadniesz z podium dla orkiestry” rozłożył kanapę, przykrył kocem, rozebrał się do naga i położył się na plecach.

– Uruchom sobie odpowiednią muzykę. Playlista w folderze „Wiolonczela”. Instrument czeka.

Ujrzałam, jak jego członek powoli rośnie.

Nie mogąc się zdecydować między A-moll Schumanna, Sonatą nr 2 Weinberga a Sonatą e-moll Enescu, zadałam pytanie:

– Dlaczego „niestety”?

– Bo należę do tych normalnych mężczyzn, którzy wolą grać pierwsze skrzypce niż być dmuchaną trąbą. Ale dla ciebie wszystko. Na razie. Potem sobie odbiorę z nawiązką.

– Kiedy? – spytałam, decydując się na Schumanna.

– Jak Koczanowski da ci angaż.

– A jak nie da?

– Rób wszystko, żeby dał, bo inaczej stracisz obie szanse.

– Obie? – spytałam, odwracając się ku kanapie i… Och!!! Już stał!

– Na wymarzoną pracę i wymarzonego mężczyznę. Hola! Przypominam o stroju koncertowym.

„Ależ ma ego!”

– Znaczy jakim?

– Twoje violoncello już czeka wyjęte z futerału. Ty też z niego wyjdź.

Rozebrałam się i spytałam:

– Co dalej?

– Orkiestrowe fellatio. Słuchaj swego maestra!

Nie wiem, czy miał na myśli siebie, czy Koczanowskiego, ale przybliżyłam się do mojego nowego instrumentu. Przysiadłam z boku.

– Mówiłem, że masz słuchać maestra. Kazał ci wziąć instrument między nogi – przypomniał mi.

Jak etiuda, to etiuda. Wgramoliłam się na kanapę i okraczyłam jego kolana.

– Pani wiolonczelistko! Czy na koncercie ma pani między udami szpikulec, czy pudło rezonansowe? – zapytał z przekąsem.

– To nie żaden „szpikulec”, tylko nóżka. – Miało to być wypowiedziane tonem wyższości znawcy nad profanem, ale w połowie dojrzałam jego zdegustowane spojrzenie i dokończyłam cicho. Miał rację, nie czas na głupie przepychanki. Do pracy!

Obróciłam się i wypięłam pupą w jego stronę. Co ten Koczanowski ze mnie zrobił? Jeszcze trzy dni temu anibym pomyślała, że się na to zdobędę.

Nagranie Koncertu dobiegało z głośników, ale ze ścieżki dźwiękowej starałam się wyizolować sam akompaniament, bo on był dla mnie. Wiolonczela była dla publiczności, a tą był Adam. Przypomniałam sobie o adagio: „liryczny taniec solistki z partnerem”, jak powiedział dyrygent. „Jak i czym mam go objąć w tym tańcu? Przecież muszę się wspierać na rękach – no, co najmniej na jednej – bo inaczej zaryję…” I wtedy dotarło do mnie: „…fellatio!”.

Poczułam się jak pięciolatka, kiedy to pierwszy raz pozwolono mi wziąć do ręki smyczek. Z tym że teraz nie brałam go do ręki, a do buzi. Choć nie miałam już pięciu lat, chwyciłam jak wtedy: z nabożną ostrożnością. Uwolniłam żołądź i…

Poddałam się akompaniamentowi i zaczęłam.

 

„Sehr lebhart” zapisał Schumann nad trzecią częścią swego opusu 129., więc grałam według tej instrukcji. Widać jednak Adam był podatniejszy, niż to kompozytor przewidział, i trysnął, ledwo zaczęłam się rozkręcać. Pierwszy ładunek dostałam w usta, więc splunęłam z obrzydzeniem i czułam, że następne strzyki ejakulatu strzelają we mnie jak fajerwerki, brudzą mi włosy, kleją rzęsy i spływają po twarzy.

W końcu przestał i wtedy zeszłam.

– Co to miało być? – zapytał jakimś dziwnym tonem, usiadłszy.

– No… etiuda. A co?

– Jak myślisz, jak ci poszło? Oceń się.

– Chyba coś z tempem było nie tak, bo to „sehr lebhart”, czyli „bardzo żwawo”, okazało się zbyt żwawo. Jak na ciebie – dodałam. Myślałam, że doceni moje zaangażowanie i ukryty komplement.

Nie docenił.

– Po pierwsze, splunęłaś przed całą publicznością. Jak ulicznica. Po drugie – nie dokończyłaś występu. Puściłaś smyczek, gdy w partyturze zostały co najmniej dwie strony nut. Nigdy więcej tego nie rób!

Już chciałam go poprawić, że muzyki nie mierzymy stronami, tylko taktami, gdy dotarło do mnie, że nie tylko nie docenił mojej sztuki, nie tylko nie dostrzegł pochwały swej jurności, nie tylko nie przeprasza, że mnie utytłał, nie kaja się, że potraktował mnie jak spluwaczkę, ale oskarża o to, czego nigdy nie ośmieliłabym się zrobić: splunąć publicznie i zrejterować z podium przed ostatnim taktem utworu.

Powiedziałam mu o tym.

Może trochę za ostro, ale byłam wku… wzburzona. Stałam naprzeciw niego, rękami machałam jak wiatrak i wrzeszczałam. Poniewczasie zorientowałam się, jak groteskowo muszę wyglądać, gdy tak stoję nago, drę się i gestykuluję, podczas gdy sperma klei mi fryzurę i ścieka z powiek i policzków, i… zapowietrzyłam się.

W efekcie dopuściłam go do głosu.

– Powiedz dokładnie, co się maestrowi w twojej grze nie podobało. Co o niej powiedział. Co i jak ci kazał ćwiczyć.

Przystopowałam. Wypuściłam nadmiar powietrza i zaczęłam wymieniać:

– No… Najpierw powiedział coś o technice. Że nie jest zła, ale… że jestem drewniana. Że wiolonczela ma liryczny dźwięk i jest stworzona do uniesień. Potem, że mam sobie wyobrazić, że nie smyczek trzymam, a fallusa. Że gram na uczuciach. Że rezonuję z nimi. A może z nim, nie wiem. Że reszta kryje się w mroku, a jesteśmy tylko dwoje. I że mam wydobyć ten ton. A potem, że występuję w baletowym adagio.

– Co to jest adagio?

– Taniec dwojga solistów, wolny początek pas de deux, po którym następują dwie partie solowe i partia finałowa – wyrecytowałam definicję. Już drugi raz Koczanowski mnie nie zaskoczy.

– No popatrz, jaki ten twój maestro mądry – powiedział Adam z chyba szczerym podziwem. – To teraz pod tym kątem oceń swoją etiudę.

– Ale że co? – spytałam głupio, ręką ścierając z twarzy ejakulat. Nadal stałam przed nim na baczność.

– Pani artystko! – zaczął z przekąsem. – Czy była pani drewniana?

– Drewniana!?

– Ja pytam, a ty odpowiadaj. Jakie uczucia miałaś podczas orkiestrowego fellatio?

– Uczucia? No… nie wiem… Nie pamiętam – zaczęłam się plątać. – Uczucia są ostatnią rzeczą, o której myślę podczas gry. Staram się skupić, grać poprawnie, nie sfałszować…

– To pierwszy punkt mamy odhaczony. Byłaś drewniana. Czy grałaś na uczuciach?

Zmilczałam, bo powoli docierało do mnie, o co mu chodzi.

Adam najwyraźniej się rozkręcał:

– Znaczy: nie! A czy rezonowałaś ze mną? Odpowiem za ciebie: nie! Gdybyś wczuła się w grę, w instrument, tony i dźwięki, które wydaje, uczucia wydostałyby się na wierzch i zastąpiłyby tępe odtwórstwo mistrzostwem. I wtedy wyszedłby ze mnie ten ton, o którym mówił ci Koczanowski. A tak dupa.

– Jaki ton? – spytałam zdezorientowana. Obaj mężczyźni mówili chyba o tym samym i rozumieli się znakomicie, ale nie ze mną.

– Jak go wydobędziesz, będziesz wiedzieć. Całe teoretyzowanie jest tu psu na budę. Ja na przykład jak słyszę wirtuoza, to odróżniam jego grę od popisów rzemieślnika, choćby pierwszy był ludowym grajkiem, a drugi skończył konserwatorium. Nie potrafię ci powiedzieć, po czym; odróżniam i już.

– Hmmm… Może masz rację. Ale co mam z tą racją zrobić?

– Postaram się coś wymyślić. Na razie skończymy z podkładem muzycznym, bo może cię rozprasza. Spróbujmy innej etiudy. Jak to było z tym adagio?

– Taniec dwojga solistów, wolny początek pas de deux, po którym następują dwie partie solowe i partia finałowa – wyrecytowałam ponownie.

– No właśnie: wolny początek. Potem dwie partie solowe – znaczy twoja i moja. A potem finał. Wspólny. Dalej! – zakończył, kładąc się wzdłuż kanapy.

Stałam zdezorientowana.

– Na co czekasz? – ponaglił.

Wlazłam nań i okraczyłam go jak przed półgodziną.

– Postaraj się o uczucia – instruował. – Nie tłum ich. Nie kryj ich przede mną. Najpierw wolny początek. I pamiętaj do końca życia: nie pluj, graj cały utwór i nie schodź z podium, zanim nie umilkną ostatnie brawa. A gdy będą długie, podziękuj bisem.

 

Po sześciu godzinach ćwiczeń opuszczałam Adamową kawalerkę obolała, z posklejanymi spermą włosami, wypiekami na twarzy, burzą zupełnie niemuzycznych myśli i pełna nowej wiedzy. Chyba miałam pomysł, jak wydostać TEN ton. Będę musiała jeszcze nad tym popracować, ale… Szkoda, że przerwaliśmy w najciekawszym momencie!

Spojrzałam na smartfon: 22:17. Do kolejnych korepetycji osiemnaście godzin. Dużo czasu! Zdążę się wyspać i trochę poćwiczyć w pojedynkę.

Chyba dam radę.

 

Przez cały ranek trenowałam bez podkładu i wiolonczeli. Przed obiadem siostra weszła sprawdzić, co robię, że u mnie tak cicho. Gdy zrozumiała, jej oczy zrobiły się kwadratowe. Spytała zgryźliwie, czy może dołączyć.

Wyjaśniłam, że na razie nie, bo trenuję solówki.

– Jak będę przygotowywać Koncert RV-532 Vivaldiego na dwie wiolonczele, to cię poproszę – dodałam cierpko.

Trzasnęła drzwiami, a ja uśmiechnęłam się, wyobraziwszy sobie kwartet: my dwie i dwa violoncello. Jej instrument razem z Gośką skończył medycynę i miał na imię Darek.

 

Czwartego dnia, gdy rozebraliśmy się do etiudy, Adam wyciągnął z szafy solidny zwój sznura. Popatrzyłam nań zafrapowana.

– Wieszamy jakieś pranie, czy wysyłamy paczkę za ocean? – spytałam kpiąco.

– Taaa… Do Japonii – zażartował. – To prawdziwa, atestowana nawa, czyli konopna linka stosowana do shibari.

Nic mi te słowa nie mówiły.

– Ale do czego to?

– Zobaczysz.

Wkrótce moją pupę ściskał sznur, a jego sploty i węzełki wrzynały się w najintymniejsze miejsca. W tym sakuranbo, jak Adam nazwał swoje dzieło, wyglądałam jak baleron, ale on był zachwycony. Dziwni są ci mężczyźni!

Gdy okraczyłam go jak w poprzednie wieczory, stwierdziłam, że ucisk linki przyprawia mnie o takie rozkojarzenie, że zaprotestowałam:

– Nie wiem, po co to sakuranbo, ale musisz poluźnić, bo nie mogę myśleć o niczym innym, jak tylko o tym pierdolonym sznurku! Uwiera mnie jak diabli!

Byłam bliska wyjawienia, w co konkretnie, ale w porę przypomniałam sobie, że jestem panną z dobrego domu i jeden wulgaryzm to i tak o jeden za dużo. W efekcie rzeczowniki: dupa, szpara, łechtaczka i brocha nie opuściły mych ust.

Adam sprawdził naprężenia.

– Jest tak, jak ma być. Nie marudź, tylko zaczynaj pas de deux. Zawierz maestrowi.

Któremu? Miał na myśli chyba siebie, bo Koczanowski nic o linkach i Japonii nie wspomniał, tego byłam pewna.

 

Szóstego dnia nie musiałam pilnować metrum ani odmierzać chwytów czy posunięć – wszystko działo się „samo”. Moje palce same znajdywały właściwe miejsca, same dobierały odpowiednią siłę ucisków, usta współdziałały ze struną ściskanego kolanami instrumentu, która wibrowała erotyzmem i potencją, a mój umysł – wolny od całego zewnętrznego świata – wiedział wszystko na dziesięć taktów do przodu. Pierwszy raz poczułam prawdziwą, niezakłóconą radość z grania. Byłam w upojnym transie i na nic poza przyjemnością, którą każdym ruchem równocześnie dawałam i odbierałam, nie było we mnie miejsca. Wbrew początkowym obawom sakuranbo absorbowało i redukowało do zera wszelkie dekoncentrujące czynniki. Z głośników Adama mogło lecieć nie wiadomo co: śpiewki góralskie, wiadomości sportowe, Public Enemy czy Pavarotti; mogła też trwać cisza, a nie gubiłam linii melodycznej i nie fałszowałam. Czułam, byłam pewna! Moje palce i ręce stanowiły jedność z całą resztą, na którą składały się: japoński baleron, usta, smyczek, instrument i nuty. Nuty, które pamiętałam; wszystkie naraz, ale nie w bezładzie, a we wzniosłym porządku. Nic nie mogło mnie pozbawić radości z ekspresji. Gra była łatwa, a życie piękne jak… moja pupa.

Grałam instynktownie i bez wysiłku, a wychodziło…

Nigdy dotąd nie powiedziałabym, że gram wirtuozersko… Dziś dopuściłabym taką ocenę.

Co jednak najważniejsze, byłam pewna, że wydobywam TEN ton.

 

W niedzielę wieczorem zyskałam potwierdzenie, że mam rację.

 

    Adam obiecał odwiedzić mnie we wtorek przy placu Kilara na próbie generalnej. Po południu w salce garderoby byliśmy sami. Oplótł mnie sakuranbo, a potem zsunął ekler levisów i wyciągnął swoją korepetytorską pałkę. Usiadłam i wpatrując się w nią jak w batutę maestra oraz systematycznie przełykając obficie napływającą do ust ślinę, grałam Koncert a-moll nr 1 op. 33 Saint-Saënsa. Grałam jak z nut, mimo że kart partytury, wciąż otwartej na pierwszej stronie, nikt nie przewracał.

     Przed wieczorem zadzwoniłam do dyrektora Koczanowskiego, prosząc o drugie przesłuchanie i tym samym o ostatnią szansę.

 


 

Maestro wyprostował się, kończąc ukłon, odwrócił się ku orkiestrze i spojrzał na mnie. Uniósł pałeczkę.

Sala szybko ucichła.

Gdzieś w głębi, na miejscach z puli biletów specjalnych, które nie podlegają oficjalnej dystrybucji, siedział Adam i moi rodzice. Nie widziałam ich i nie szukałam wzrokiem.

Pięć metrów liny wrzynającej się w mą nagość ekscytującą katuszą zapewniało nieosiągalną kwartał temu koncentrację. Konopne węzełki i sploty, zasłonięte przed półtoratysięczną publicznością i maestrem Koczanowskim wyłącznie satyną koncertowej spódnicy, izolowały mnie od całego świata. Byłam ja, a we mnie muzyka; byli: smyczek i batuta oraz… on.

Nic więcej.

Ścisnęłam go kolanami. Violoncello może sobie być mężczyzną, ale smyczek dzierżę ja.

Utkwiłam wzrok w prawej ręce dyrygenta. Czekając na jej drgnienie, przełknęłam nadmiar śliny.

15,486
9.25/10
Dodaj do ulubionych
Podziel się ze znajomymi

Jak Ci się podobało?

Średnia: 9.25/10 (39 głosy oddane)

Pobierz powyższy tekst w formie ebooka

jutrzenki2 · 12 listopada 2024

+4
-6
Przerost formy nad treścią, to jest w końcu portal erotyczny a nie kółko poezji śpiewanej.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Kawaii Kiwi · 12 listopada 2024 ·

+1
-2
O komentarzu Rascal ledwo już pamiętałem, ale że przedmową zdajesz się zachęcać, Tompie, do porównywania jej wersję ze swoją, przeczytałem i jeden tekst, i drugi. Lektura opowiadania i fragmentu sprawiła, że zacząłem je ze sobą porównywać, zwłaszcza że, o ile dobrze pamiętam, propozycję podobnego zabiegu, czyli pisaniu tej samej treści przez dwóch różnych pokątnych autorów, zarzuciłeś kiedyś pod drugim z moich opowiadań.

Wizja Rascal wydaje się mroczniejsza. Motyw z zabieraniem majtek oraz kilka tekstów kochanka kojarzą się z estetyką bliższą Pięćdziesięciu Twarzy Greya (w moich ustach to niekoniecznie zarzut!), podczas gdy u ciebie poszliśmy w motyw bliższy temu, co niedawno w dyskusji pod Akademią Dam zostało określone jako akademia uległości. Mamy więc cnotliwą bohaterkę, która pod okiem nauczyciela, a nawet dwóch, szybko odkrywa, że śmiałość w sferze seksualnej prowadzi do pełniejszych doznań w każdej sferze życia — zarówno w tej łóżkowej, jak i każdej innej.

Najciekawsze wydaje się jednak to, że porównanie grania na instrumencie z „graniem” na penisie, które w tekściku Rascal zajmuje tylko jedno zdanie, tutaj wysuwa się na pierwszy plan, zostając nawet wzbogacona o takie szczegóły jak forma słowa „Wiolonczela” w różnych językach 🙂

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

sajmon · 12 listopada 2024

+1
-1
Gdybyś nie wspomniał na wstępie, że Wiolonczelistka powstała na motywach zaczerpniętych z komentarzy @Rascal pomyślałbym, że napisałeś ją pod mocną inspiracją ostatnich dokonań @Vee.
Shibari, fellatio, smyczki, relacja doświadczonego mistrza i ambitnej adeptki – znamy to. Tylko, że wszystko wrzuciłeś do jednej zupy, doprawiłeś nieco Wikipedią i wyszło trochę niestrawnie, bo mało autentycznie.
Nieśmiała dziewczyna, która wcześniej nie współżyła, po paru sesjach uprawia shibari? Really??

Z technicznych spraw, chronicznie nadużywasz w tym opowiadaniu konstrukcji ze spójnikiem "że" , w jednej wypowiedzi nieraz kilkukrotnie, co momentami strasznie ŻĘzi.

Podsumowując, Wiolonczelistka oczywiście trzyma poziom Strony Głównej, ale to tyle, a może: aż tyle.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Kawaii Kiwi · 12 listopada 2024

0
0
No i zapomniałem wspomnieć o gołej pupie na ilustracji! Toż to pierwszy nagi kawałek ciała inny niż ręka albo noga od... tak dawna, że znudziło mi się przewijać opowiadania 😀

Co się stało? Czyżby portal rezygnował z polityki SFW? 😉

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Tomp · Autor · 12 listopada 2024

0
0
@KawaiKiwi Gołe ciało (całe) mamy ostatnio u @Sajmona w RealDoll. Transformacja, przedtem w Inkarnacja , a dwie gołe pupy były w moich RealDoll obok gołego biustu. Sugeruję, że szukałeś z nastawieniem, by nie znaleźć. Goła pupa (nieukazująca genitaliów) nie powinna dziś nikogo gorszyć. Niektóre kostiumy kąpielowe pokazują pośladki w całej okazałości, a i jak dziewczyna w dżinsach przycupnie, widać bardzo dużo. I to nie na plaży, a na ulicy, w parku, tramwaju. No i mieć za złe portalowi erotycznemu (niektóre głosy domagają się, by zmienić go na porno!), że (znienawidzony spójnik @Sajmona 😉 ) umieszcza goliznę... Powiem: ciekawe...

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Kawaii Kiwi · 12 listopada 2024 ·

+1
0
Zaprzeczam, jakobym krytykował. Ba, pomysł obrania nieco odważniejszego kursu przy wyborze nowych ilustracji bardzo mi się podoba, bo, umówmy się, większość tych obecnych jest jednak mocno stonowana z golizną.

A nad zarzutem, że musiałem słabo szukać, pozostaje mi pochylić głowę...

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

unstableimagination · 13 listopada 2024

+1
0
Skupiając się na zaletach.
Świetna ilustracja, przyciąga uwagę do tekstu w przyjemny sposób.
"Sflaczał w geście beznadziei." - bardzo mi się to spodobało, nie wiem dlaczego.
"Dlaczego więc niektóre biorą… go… w usta, a strun nigdy nikt?" - uśmiałem się, czytając rozważania bohaterki w trakcie 🙂
"...życie piękne jak… moja pupa." - bardzo ładne powiedzenie - w sam raz dla wszystkich kobiet!
Dzięki za ten tekst. Dodam, że jeszcze podoba mi się Twoja inspiracja komentarzem Rascal.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Tomp · Autor · 13 listopada 2024

+1
0
Bardzo dziękuję @DwomJutrzenkom za jeden z największych komplementów, jaki na pokatne.pl otrzymałem ever. Jeśli stwierdzenie, że Wiolonczelistka jest napisana językiem poezji śpiewanej, pomnożyć przez współczynnik zamierzonej i wyrażonej w komentarzu nieprzychylności, pochwała staje się podwójnie ważka. Jako niezamierzona i wynikająca z podświadomości, jest niezaprzeczalnie szczera. Nie ukrywam, że osiągnięcie poetyckiego efektu jest moim celem. @Vee, która przyznała, że słowa muszą śpiewać, ciężko pracuje na taki komentarz, a tymczasem mi się trafiło! WIELKIE DZIĘKI! 🙂 🙂 🙂

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Tomp · Autor · 13 listopada 2024

0
0
Zarzut „nikłego autentyzmu” wyrażony przez @Sajmona, w którego opowiadaniach ZAWSZE występują żywe trupy, które kopulują, gwałcą, jedzą, fruwają i są ewidentnie namacalne, choć czasem ich ciała już zgniły lub zostały wypchane, wydaje się dziwny. Podparcie go stwierdzeniem, że bohaterka jest nieśmiała, świadczy o nieuwadze czytelnika. Jakim cudem młoda kobieta, która ciężko (po 12 h/dobę) pracuje dla osiągnięcia pozycji zawodowej, która jest bardzo asertywna w rozmowie ze sławnym dyrygentem i dyrektorem, od którego zależy jej kariera, która wie, na co decyduje się, idąc do chłopaka, któremu dotąd odmawiała współżycia, która ruga go po ejakulacji, która złośliwie „gasi” siostrę – może być oceniona jako nieśmiała?
Czyżby zwiodło Cię jej określenie, że jest „panienką z dobrego domu”? Ależ to świadczy o jej wysokim ego, wręcz o arogancji! A dbałość o parlamentarny sposób wyrażania i o samopoczucie rodziców potwierdza ten rys charakteru. Na dodatek wymaga to silnej osobowości. Gdzie tu nieśmiałość?
Tak więc potwierdzasz swój kontrkomentarz spod Bram żądz, że się nie rozumiemy. Czy nie zaprzeczasz drugiej jego części, tej o wzajemnie żywionej sympatii? Przyznaję, że gdy czytałem o „niestrawnej zupie” zakradły się podejrzenia, że źle się z tą sympatią dzieje.

Spójnik „że” występuje w tekście Wiolonczelistki 59 razy. Aż tyle, bo w pewnych fragmentach, (np. gdy cytowane są słowa Koczanowskiego) jego powtarzanie pełni istotną funkcję stylistyczną. Podobnie jest u Maryli Rodowicz (Mówiły mu):
Mówiły mu, że łotr, mówiły mu, że drań,
Że takie byle co, że tylko ręką machnąć nań.
W tym urywku „że” stanowi 23,5 proc. tekstu. Czy i tu Ci „rzęzi”?
W CAŁEJ Wiolonczelistce jest go 1,6 proc.
Drugie pod względem frekwencji słowo to „jak” (52 użycia = 1,43 proc.). Nie „jaczy” Ci to?
A może coś Ci „couje”, bo „co” występuje 37 razy (1 proc.)?

Na koniec doceniam, że w Twojej opinii jednak trzymam poziom Głównej. To, mimo dosadnie wyrażonego zawodu opowiadaniem, pozostaje w mych uszach komplementem.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Vee · 14 listopada 2024

+1
0
Nie odnoszę się do jakości opowiadania, a subiektywnych odczuć, ale żaden tekst na Pokątnych (ani innych portalach) nie zainteresował mnie tak od czasu „Wielkiego finału” @MajkaEcho. Chyba sporo osób czuje podobnie, bo „Wiolonczelistka” zbiera w pierwszych dniach super liczby i bardzo mnie to cieszy. Zasługujesz 😉

Przerost formy nad treścią dostrzegam w coraz większej liczbie prac i choć jest to mankament, nie widzę w tym nic złego i raczej z satysfakcją obserwuję, że ludzie próbują. Moim zdaniem tutaj żadnego przerostu nie ma.

Opowiadanie jest oczywiście inspirowane Rascalką, ale muszę przyznać, że Sajmon trafnie zestawił Twoje dzieło z moimi ostatnimi tekstami. Nie chodzi nawet o tematykę. Co prawda moje czytelnicze sito przepuszcza sporo publikacji, ale we „Wiolonczelistce” pojawiają się wstawki, które chyba do tej pory były moje na wyłączność. Jak choćby ta z wyskoczeniem z futerału. Motyw shibari uważam tutaj za obce ciało, bez którego mogło się obyć, ale…

– Nie wiem, po co to sakuranbo, ale musisz poluźnić, bo nie mogę myśleć o niczym innym, jak tylko o tym pierdolonym sznurku! Uwiera mnie jak diabli!



… to moje ulubione zdanie całego opowiadania, no i w rezultacie całej tej tematyki bardzo mnie zawiodłeś, że akcja nie zakończyła się w szpitalu 🙂

Odniosę się do zarzutów Sajmona i Twojej odpowiedzi, ale zrobię to krótko:
Wstawki muzyczne nie wyglądają dla mnie na wikipediowe i zostały umiejętnie wkomponowane w tekst, ja takie rzeczy doceniam. Przyznam za to, że jak na mój gust wiarygodność zachowania głównej bohaterki jest nieco wątpliwa. Nie twierdzę nawet, że źle ją wykreowałeś, co po prosto zrobiłeś to za późno. Scena, w której odwiedza Adama, żeby się z nim poseksić (choć jeszcze tego nie robili!) w ramach edukacji muzycznej pojawia się na samym początku tekstu i to tam, nie później, pojawia się mój problem. Nie mam uwag do całej fabuły, po prostu ten fragment mógłby zostać poprzedzony jedną, dwiema wstawkami, żeby tę muzyczkę w kontekście pójścia do łóżka nieco podbudować.

PS. Z tekstem jest trochę jak z chłopcami w podstawówce – trudno nakłonić je do śpiewu.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Tomp · Autor · 14 listopada 2024

+1
0
@Vee Hmmm. Szukam w Twoich opowiadaniach tego futerału i nie znajduję. Ani jednego przywołania w żadnym. To gdzie ta „wyłączność”? Jeśli masz na myśli to, co ja nazywam „veeizmami”, że niby to takie dowcipne z tym wychodzeniem z futerału, to myślę tak:. Jako narrator uznałbym to jako niepotrzebny wodotrysk stylistyczny i nie użył, ale w wypowiedzi? Jako stylizacja? Dlaczego nie?

Chciałbym podyskutować z Twoim niedosytem dotyczącym przedstawiania charakteru bohaterki. Ja to widzę tak:
Wiolonczelistka spycha życie osobiste na bok, bo prze ku karierze w orkiestrze Koczanowskiego. Podczas przesłuchania zaczyna się zastanawiać, czy słusznie:

...harowałam jak wół, ćwicząc po 12 godzin dziennie. Czyżbym popełniła błąd? Bo nawet nie miałam czego sobie wyobrażać…


Idzie do Adama bez planu; nieprawda, że „idzie się seksić”. Dobitnie o tym mówi:

Źle poszło. Wygląda na to, że musisz mi pomóc. Kiedy możesz przyjść… [...] Albo nie. Ja przyjdę.


Ja, „panienka z dobrego domu”, wpraszam się do chłopaka! Mało – z taką sprawą!

To mi uprzytomniło, jak bardzo jestem zdesperowana.



– Wyjawisz wreszcie, co ci ten Koczanowski powiedział? – spytał Adam, gdy, popłakując, żaliłam się na fiasko przesłuchania.

– Że mam ćwiczyć. Mam wziąć kochanka między nogi i…

Zamilkłam, bo nie wiedziałam, jak Adam to przyjmie.

– Oookeeej – powiedział z namysłem. – Jaki masz plan?

Nie miałam żadnego.



Jej zachowanie też wskazuje, że na (dosłownie rozumiany) seks nie ma ochoty i o nim nie myśli:

– Zdejmuj dżinsy.

Nie tak to sobie wyobrażałam.

– Nie!



...i ogólnie jest zagubiona (jak to panienka z dobrego domu bez praktyki 🙂 ):

Odwróciłam się do niego plecami, rozpięłam guziki bluzki, zsunęłam ją z ramion i zdjęłam biustonosz.

– Hola! Miała być równość! – zaprotestował, gdy wkładałam bluzkę na powrót.


Zrobiłam to, zakrywając piersi dłońmi. Zobaczyłam u Adama grymas niezadowolenia. „A co, miało się ochotę na striptiz?”


Bokserki miał wybrzuszone, a ja nie miałam ochoty, by masował mi… Choć, musiałam przyznać, że na ten widok i u mnie coś obrzmiało.

Usiadłam tyłem do niego. Drugą z tego korzyścią było to, że mogłam przestać zakrywać piersi.

O ja głupia! Przecież powinnam przewidzieć, że zamiast moich dłoni wylądują na nich jego!


„Naprawdę muszę mu to powiedzieć?”

– Mam sobie wyobrażać, że… – „Czy zdołam to wykrztusić?” – …że trzymam fallusa. Że to smyczek… Że gram na uczuciach… w orkiestrowym fellatio!

Uff. Dałam radę, ale ostatnie słowa już wykrzyczałam w strachu… że w ostatniej chwili stchórzę.


Jaki znasz najbardziej erotyczny kawałek na wiolonczelę?

– Erotyczny!?

– No!

– Nigdy tak o mojej muzyce nie myślałam.

– I właśnie to dostrzegł w tobie Koczanowski. Musisz zacząć tak myśleć.



Cały pierwszy dzień kończy się… Nie do końca wiadomo czym, ale nic na fellatio ani tym bardziej na immisję nie wskazuje. Dowodzi tego jej zachowanie drugiego dnia, w którym „idzie do pracy”, a nie na seks:

Moja determinacja sprowadziła mnie do kawalerki następnego popołudnia. Wiedziałam, że muszę dużo ćwiczyć, żeby zadowolić dyrektora.



... i późniejsze siadanie obok Adama, a poinstruowana – w kolanach. Dopiero zbesztana (trzecie podejście) okracza go „normalnie” i pod koniec tego dnia zaczyna „czuć bluesa”, czyli odczuwać przyjemność z seksu. prawdopodobnie z oralnego, i wiązać go z grą na wiolonczeli.

A teraz o zbędności shibari.
W moim zamyśle to właśnie shibari gra istotną rolę w sukcesie zawodowym. Dzięki temu, że nawa absorbuje i nie daje o sobie zapomnieć, a równocześnie przywołuje (w domyśle miłe) myśli o seksie, w umyśle wiolonczelistki nie ma miejsca na nic poza celem (gra) i drażniącymi efektami sakuranbo. To dosyć oczywiste: Gdy mamy coś ważnego do wykonania i równocześnie boli nas ząb, nie ma miejsca na żadne inne myśli – skupiamy się na zadaniu tak intensywnie, że nic z zewnątrz do nas nie dociera; są tylko ból i zadanie. W przypadku sakuranbo nie mamy do czynienia tylko z bólem, ale z drażnieniem sfery erogennej, które przemienia się w podniecenie seksualne.
Przy wszystkim nikt nie zwrócił uwagi na napływającą do buzi ślinę, która je potwierdza, przekładające się (w zamyśle fabuły) na ekspresję muzyczną. Batuta, smyczek i instrument kojarzą się wiolonczelistce z seksem, ze spełnieniem ("wspólny finał"). W dużej mierze dzięki sakuranbo.
Istotą japońskich wiązań jest doprowadzenie obrei na samą granicę spełnienia; wiązana rusza się (coraz gwałtowniej), by dojść do orgazmu. Pracuje okolicznymi mięśniami i myśli tylko o tym, ale mistrzostwo nawashiego powoduje, że do orgazmu nie dochodzi lub dochodzi, gdy on zechce. W przypadku wiolonczelistki energia seksualna ma przekładać się na grę. Taki zamysł miał dyrygent (trener – baletowe adagio), choć do postaci shibari udoskonalił go Adam.
Jak wyszło niech ocenią czytelnicy, ale pozbawienie Wiolonczelistki wątku shibari uczyni opowiadanie bezsensownym, bo sukces artystyczny nie znajdzie przyczyny.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Vee · 17 listopada 2024

0
0
@Tomp sam konkretny futerał nie jest mój, ale metafory z odniesieniem do tożsamości danej postaci już jak najbardziej 🙂 Na podobnych zabiegach opieram czasami całe teksty. Jak ktoś będzie chciał, to się do podobnych zwrotów doczepi i w narracji (wodotrysk?) i w mowie postaci (nienaturalność). Moim zdaniem są dopuszczalne w obu przypadkach. Kwestia warsztatu.

Co do treści opowiadania jak wiesz, ja nie poruszam się w świecie niepodważalnych prawd. Jeśli masz inne zdanie to nie licz, że zacznę Cię przekonywać do swojego albo w ogóle się bronić. Mnie po prostu w trakcie lektury zdziwiło, że ta kobieta, o której nic nie wiem, zamiast zwyczajnie więcej ćwiczyć (co zaprowadziło ją tak daleko w muzycznej karierze) idzie za namową wirtuoza i traci cenne godziny na schadzki z chłopakiem. Wirtuoz jasno mówi o braniu fallusa w ręce czy kochanka między nogi. Bohaterka może być jedną z tych naiwniaczek, które myślą, że idą obejrzeć czyjąś kolekcję płyt, ale lubię, gdy takie rzeczy są w tekście ujęte 😛

Twoje zastosowanie shibari rozumiem, ale gdyby zwyczajnie ujeżdżała swojego chłopaka podczas spotkań i potem towarzyszące temu emocje przełożyła na sceniczny występ, raczej nikt nie marudziłby na zmarnowany potencjał. Dlatego mnie to shibari gryzie. I to pomimo tego zaznaczenia gdzieś na początku, że jej partner jest mało waniliowy. Taka moja optyka 😀

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

jutrzenki2 · 18 listopada 2024

0
-2
TWA

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

MikeEcho · 3 grudnia 2024 ·

+1
0
Hej,

Pax vobiscum! Spróbuję Was pogodzić 🙂 Choć to nie bywa łatwe zadanie na Pokątnych.

Otóż ostatnio mój druh @niestabilny zażądał przywrócenia 4k czy tam 5k znaków, o które został skrócony pobyt pewnej miłej pary w górach (BTW wciąż o tym myślę, stay tuned). @Tompie, przywróć te 4k znaków, których nie napisałeś! Podzielam bowiem zdanie, że tak szybka metamorfoza wiolonczelistki z dziewczyny, która najwyraźniej nie rozebrała się w życiu przed swoim chłopakiem, w wirtuozkę felliato i to jeszcze z wykorzystaniem shibari jest... totalnie mało wiarygodna. Albo piszesz tak, jak przygody pewnego Jurka i gada z Krakowa (umiesz, po stokroć umiesz!), czyli groteska i humor pozwalają zapomnieć całkowicie o "prawdzie historycznej", albo jednak silisz się na spójność miejsca i czasu akcji. Dla mnie trzeciej drogi nie ma.

Ja tam motywu Shibari nie lubię i też początkowo uważałem je za ciało obce, ale przekonałeś mnie swoim wpisem, że odgrywa ważną rolę w finale. Tylko skrót Ci wyszedł naprawdę zbyt wielki. Gdybym dostał psychologiczny opis, jak dzięki radom profesora dziewczyna powoli zmienia nie tylko swój sposób gry, ale i sposób traktowania Adama, byłoby to, co niedźwiadki lubią najbardziej, wszak motyw pierwszego razu i różnych dróg dochodzenia do niego jest dla mnie jak miodzik i to z malinką (to taki mój fetysz). Gdyby to było moje opowiadanie, to Maestro odrzuciłby wiolonczelistkę na przesłuchaniu przed pierwszym sezonem, ona przez rok ćwiczyłaby ze swoim Adamem, kto wie, może nawet dla pikanterii odbierając w też jakieś sporadyczne "korepetycje" od profesora, znanego z "tajemniczych metod dydaktycznych", a przed kolejnym sezonem zagrałaby na przesłuchaniu tak, jakby była inną kobietą. Dojrzewanie w łóżku i na estradzie. Nawet niech ma tę linę o trudnej japońskiej nazwie między nogami, ale do tego elementu doszliby z Adamem dopiero po wielu miesiącach szukania, czego jeszcze im brakuje do wirtuozerii, a nie trzeciego czy czwartek dnia dorosłego życia erotycznego.

A poza tym nadmiernym skrótem, to jak zwykle chylę czoła nad mistrzostwem słowa, prowadzeniem narracji, budowaniem postaci. Tak dobre, że aż wpycha w deprechę, bo tyle trzeba się jeszcze nauczyć.... Aby tego uniknąć, pozwolę sobie z dziką satysfakcją uczniaka który przyłapał profesora na byku (albo mu się tak tylko wydaje, bo zaraz dostanie naukowy wykład):

...ćwicząc po 12 godzin dziennie.


Nie powinniśmy pisać słownie "dwanaście"?

chętnie by go skonsumował i to w jakiś chyba nie do końca waniliowy sposób


O co chodzi z tą wanilią? Tylko ja jak zwykle nie rozumiem ? ;D

Wygląda na to, że musisz mi pomóc. Kiedy możesz przyjść…


Jednak zdążyła zadać pytanie, ja bym więc dał pytajnik.

Pozdrawiam,
ME

PS. Ilustracja dla mnie jedna z najlepszych. Godna portalu erotycznego, ale nie pornograficznego.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Tomp · Autor · 3 grudnia 2024

+1
0
@MikeEcho
Z tą „dziurą” fabularno-psychologiczną wyliczoną przez Ciebie na 4k znaków sprawa jest oczywiście dyskusyjna. Przedstawię swój punkt widzenia, a Ty (i czytelnicy) pozostaną (bo w 99,9 procenta przypadków tak jest ) przy swoim.
Otóż bohaterka nie była żadną aseksualną dzieweczką, ale świadomą (seksu również) kobietą po długich studiach, a więc w wieku co najmniej 24 lata. W moim umyśle ma ich więcej, bo, zauważ, nigdzie nie wspominam, że to jej pierwsza praca jako instrumentalistki; to zresztą byłoby niewiarygodne. Nigdzie nie piszę, że jest dziewicą, tylko wspominam, że z Adamem „jeszcze nie”. Nie z nieśmiałości, ale z powodu innych priorytetów. Nic w narracji nie sugeruje, że to jej „pierwszy raz”; wręcz byłoby to nienaturalne. Po scenie z siostrą można dostrzec w niej rys uśpienia, z którego właśnie wyszła, a nie nieświadomości w seksie. Nowe były tylko męskie instrukcje o technice fellatio, którego Sztuki (duże „S”!) była dotąd nieświadoma.
Na podobnym motywie uczenia technik oralnych oparte jest opowiadanie @Vee RealDoll. RealBlow. Vee poświęciła mu dziesięć razy więcej tekstu niż ja, ale u niej była to cała treść, a u mnie jeden z elementów i to nie najistotniejszy. U Vee nauka trwa godzinę, u mnie kilka wieczorów (sześciogodzinnych licząc brutto, czyli niekoniecznie z penisem w ustach).
Nadal Ci mało?
Role Adama i Koczanowskiego są zupełnie różne: trener nie jest sparringpartnerem, jakim jest Adam, i odwrotnie – sparingpartner postępuje wg wskazań trenera. Stąd postulowane przez Ciebie pomieszanie tych ról nawiązywałoby do motywów @Vee typu Kulturka, a to jest mi obce i w Wiolonczelistce nie o to chodzi.
Co do szybkości „przemiany” bohaterki.
Znów odwołuję się do przywołanego opowiadania @Vee RealDoll. RealBlow. Tam godzina, tu kilka dni. Tam godzina, tu – dziesiątki.
Psychologia uczy, że każda przemiana psychiki jest nagła (albo jej nie ma). Oczywiście grunt pod nią jest przygotowywany długo, czasem dziesiątkami lat, ale przeskok jest momentalny. W Wiolonczelistce sparingpartner natrafił na grunt niejałowy (zważ na wiek i dojrzałość bohaterki), ale przemiana mentalna (czyli zrozumienie dla seksu jako ekspresji uczuć, a nie frykcyjnej sztampy) nastąpiła skokowo, bo to jedyna możliwość.
Rolą sakuranbo jest utrzymywanie kobiety w ciągłej niewygodzie pobudzenia seksualnego, co w zamyśle Adama ma odciągać jej uwagę od rzeczy nieistotnych („śpiewki góralskie, wiadomości sportowe etc.”) i przypominać natarczywie o seksie i UCZUCIACH. Jak widać, to mu się udało.
BTW: Sakuranbo to „owoc wiśni” (większość Polaków wie, że „sakura” to „wiśnia, kwiat wiśni”, narodowy symbol Japonii). To eufemizm (japoński) łechtaczki, której pobudzenie i obrzmienie ten typ wiązań (sakuranbo) wywołuje i utrzymuje. Natomiast lina to „nawa”. Nie myl tego, bo to jakbyś mieszał pojęcia „sznurek” i „makrama”. To dobre porównanie, bo zarówno makrama jak i wszelkie więzy z karady (karada = „ciało”, czyli artystyczno=seksualne wiązanie całej kobiety) są uważane za sztuki artystyczne. Drugim podskładnikiem karady jest shinju (=”perły”), czyli wiązanie piersi (kolejny eufemizm uwydatnionych i sztywnych brodawek sutkowych).
****
Teraz o prostszych sprawach.
O pisowni liczebników napisałem pod @Indragorowym Poradnikiem (Forum.Warsztat). Radzę przeczytać (głównie Poradnik, bo to monumentalne dzieło).
Waniliowy seks ma tysiące objaśnień. Wystarczy wyguglować.
Pytajnik stawia się na końcu zdania pytającego. Czasem nawet niezakończonego. Wtedy mamy do dyspozycji użycie zbiegu znaków {!} i {…} w różnej kolejności. Do kompetentnego omówienia zbiegu znaków interpunkcyjnych dałem link pod wspomnianym Poradnikiem. Polecam!
W tym konkretnym przypadku nie chciałem oddać nieśmiałości czy dezorientacji {…?} ani też następującej potem zmiany tematu {?...}. Po prostu dziewczyna zmieniła zamiar i anulowała pytanie zmieniając intonację (nie podnosząc ostatniej sylaby) w trakcie wypowiedzi. Bo trzeba pamiętać, że pytajnik (jak i inne znaki przestankowe) jest instrukcją dla lektora, jak ma oddać intonację zapisu w mowie (czytaniu).
Jest bardzo wiele wypowiedzi pozornie pytających, które w istocie są stwierdzeniami, po których nie stawia się pytajnika. Np.:
#Zapytał, czy jestem głupia. (Tu ew. można dać wykrzyknik, ale nie pytajnik).
#Czy byłam głupia… No nie wiem… (Tu wypowiadająca zastanawia się, ale nie pyta ani siebie, ani nikogo innego).
Z kolei pytajnikiem często zaznaczamy intonację pytającą równoważników zdań bądź wykrzyków. Np.:
#Zgłupiałeś? (Lub jeśli chcemy oddać dużą ekspresję: „Zgłupiałeś!? = oburzenie”, „Zgłupiałeś?! = zdziwienie” – każdorazowo z nieco inną intonacją).
Na koniec bardzo dziękuję, że swoim wpisem dałeś mi możliwość merytorycznego odniesienia się do Twoich wątpliwości. Dla mnie takie okazje są główną radością z publikacji.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

unstableimagination · 3 grudnia 2024

0
0

licząc brutto, czyli niekoniecznie z penisem w ustach


[gromkie brawa] 😀😀😀

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Vee · 7 grudnia 2024

0
0
Dawno mnie tak wiele nie oznaczano 🙂

Myślę, że zestawienie tego tekstu z Realblow jest błędne. Tam nauka fellatio trwa nie godzinę, a 3 w odstępach czasu i nie oznacza to mistrzostwa, a jedynie istotnej statystycznie poprawy. Długość opowiadania wynika z faktu, że to motyw przewodni, zresztą tekst ten trochę wyróżnia się gatunkowo, bo to niemal poradnik.

Jeśli zaś chodzi o sedno, to ogólnie przyjmuję większość Twoich argumentów, Tomp, a mimo to jest tak jak mówisz – każdy zostanie przy swoim. Myślę, że nie ma przypadku w tym, że zdecydowana większość widzi problem w kreacji bohaterki. Może wynika to z jakiejś specyfiki narracji albo jeszcze czegoś innego.

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

NewRomantic · 7 grudnia 2024

0
0
@Vee
Ja, gdybym był na ten przykład Indragorem z jego poczuciem humoru, zwróciłbym uwagę na dwuznaczny aspekt "oznaczania". Bo na ten przykład większość psowatych (wilki, lisy, szakale - nie licząc psów par excellence) "oznaczają" swój teren oraz stan posiadania 😀
Zaś za to:
"przyjmuję większość Twoich argumentów, Tomp, a mimo to jest tak jak mówisz – każdy zostanie przy swoim" oraz za elektrowstrząsy w kontekście Enoli - już Cię lubię 🙂

Czy napewno chcesz usunąć ten komentarz?

Teksty o podobnej tematyce:

pokątne opowiadania erotyczne
Witamy na Pokatne.pl

Serwis zawiera treści o charakterze erotycznym, przeznaczone wyłącznie dla osób pełnoletnich.
Decydując się na wejście na strony serwisu Pokatne.pl potwierdzasz, że jesteś osobą pełnoletnią.

Pliki cookies i polityka prywatności

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r (RODO). Potrzebujemy Twojej zgody na przetwarzanie Twoich danych osobowych przechowywanych w plikach cookies.
Zgadzam się na przechowywanie na urządzeniu, z którego korzystam tzw. plików cookies oraz na przetwarzanie moich danych osobowych pozostawianych w czasie korzystania przeze mnie ze stron internetowej lub serwisów oraz innych parametrów zapisywanych w plikach cookies w celach marketingowych i w celach analitycznych.
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w regulaminie serwisu.